Παγκόσμια ημέρα... αγκαλιάς.

“Το σπάνιο δώρο” της Κικής Δημουλά

«Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά ‘ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν’ ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.»
(από τη συλλογή H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)

-Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Τέλος»

«Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά,
καλύτερη κι απ’ ό,τι λαχταρούσα,
τώρα που μου ‘ρθαν όλα όπως τα ‘θελα
κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου,
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.»

Μάτση Χατζηλαζάρου, [Απλώνω την αγκαλιά μου και συνάζω…]

«Απλώνω την αγκαλιά μου και συνάζω,
όλα τα μάτια, και τους καημούς, τα βράχια, τ’ ακρογιάλια,
τους αετούς, τη μουσική όλων των κλαριών, τον αφρό όλων των κυμάτων.
Απλώνω την αγκαλιά μου και συνάζω,
όλους τους ασφόδελους που φύτεψα στα βράχια, όλα μου
τα μεράκια, τα ντέρτια – το τσιφτετέλι και το ζεϊμπέκικο,
το κρεμεζί μου το μαντίλι και τις γαλάζιες μου τις χάντρες.
Απλώνω την αγκαλιά μου και συνάζω,
όλα μου τα κολύμπια στην Κινέτα, τον έρωτά μου με το φως
και τα βότσαλα, την αναπνοή μου όταν αγαπώ, τη χαρά μου όταν ζω.
Απλώνω την αγκαλιά μου και συνάζω,
όλες τις μέρες του χρόνου – δικές μου είναι, από τη μιαν
αυγή στην άλλη – με πλημμυρίζουνε ανοιξιάτικες ευωδίες,
ξεφάντωμα και κορεσμός του ήλιου.»
(Μάτση Χατζηλαζάρου, Ποιήματα 1944-1985, εκδ. Ίκαρος, 1989)

 «Αγκαλιά»- Νικολέτα Σίμωνος

«Η αγκαλιά σου
του κορμιού μου
είχε
ανέκαθεν
το σχήμα.
Μόνον εγώ
μέσα σ’ αυτήν
ιδανικά χωράω.
Περίμενες
καιρό πολύ
αλήθεια
έως το σώμα
που της ταίριαζε
εντέλει
ν’ απαντήσεις.
Εγώ, βλέπεις
τότε δεν σ’ ήξερα
για να σε αγαπάω.
Κι ούτε εσύ τότε
με ήξερες
για να με αγαπήσεις.
Εντούτοις
με περίμενες.

Μα να που η υπομονή
που έκανες
τώρα
σε ανταμείβει.
Και την αγκαλιά σου
την κενή
με μένα
στη γεμίζει.
Με το σώμα εκείνο
που η δικιά σου
η αγκαλιά
μια ζωή ολάκερη
περίμενε
εντός της
να εγκλείσει.

Αλλά κι εγώ
σε καμιά αγκαλιά
δεν ταίριαζα
απ’ όσες
με δεχτήκαν.
Άλλες ασφυκτικά
με έπνιγαν.
Κι άλλες
-έστω και μερικώς-
ακάλυπτη
μ’ αφήναν.
Γιατί η αγκαλιά σου
που είχε
ανέκαθεν
του δικού μου
του κορμιού
το σχήμα
πάντα
εμέ περίμενε.»

Νίκος Αγγελάκης, «Βαθαίνει η αγκαλιά σαν αγαπιέσαι…»

«Τουρτούριζες μες στη βροχή
είχες σφαλίσει τα γαλάζια μάτια σου
κι άπλωνες το χέρι στη σκοτεινιά
ν’ αναγνωρίσεις το δικό μου
τι ωραία να λες:
“κοιμήσου τώρα δεν θα με ξαναχάσεις, δεν θα σε ξαναχάσω”…
Βαθαίνει η αγκαλιά σαν αγαπιέσαι…
Χωράει πολλούς ζητιάνους
πολλούς που στερήθηκανε τον έρωτα
ή δεν τους φίλησαν ποτέ τους
χαμογελάνε αυτοί που δεν τους χάιδεψε κανένας
ζούνε ανάμεσά μας όλοι ετούτοι
ένα μπουμπούκι σκάει δειλά.

Κοιμήσου…
Ξέσφιξε τα δάχτυλά σου και κοιμήσου..
Εγώ είμ’ εδώ…»