Εναλλακτικοί: Συνέντευξη με τον Ντίνο Κούη

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε από τους Δουλάμη Μιχαέλα Γεωργία και Μάριο Βοβόλη

Το σχολικό περιοδικό οι «Εναλλακτικοί» αποφάσισε να πρωτοστατήσει σε μια καμπάνια με στόχο τον περιορισμό της οπαδικής βίας και στο πλαίσιο αυτό κλήθηκε στο σχολείο μας, ο παλαιότερος μαθητής του σχολείου μας και μπασκετμπολίστας του Ηρακλή την α δεκαετία του 2000, Νίκος Χατζηβρέττας, ενώ στη συνέχεια πήραμε συνέντευξη από τον Ντίνο Κούη , εμβληματικό ποδοσφαιριστή του Άρη στη δεκαετία του ’80 και από τρία νέα παιδιά του  ΠΑΟΚ β τον Π. Παναγιώτου, τον Κ. Γιαξή και τον Δ. Κωττά

  Συναντήσαμε τον κύριο Κούη στις εγκαταστάσεις της Ακαδημίας Ποδοσφαίρου που λειτουργεί στον Εύοσμο από το 2008. Μας υποδέχτηκε με χαμόγελο και με υπομονή και ειλικρίνεια απάντησε στις ερωτήσεις μας                                                      

Ερώτηση: Πώς ξεκινήσατε την ποδοσφαιρικής σας καριέρα;

Απάντηση: Στη γειτονία που έμενα, μαζί με κάποιους συνομηλίκους  μου είχαμε ιδρύσει μία ομαδούλα για να περνάμε τον ελεύθερο μας χρόνο παίζοντας ποδόσφαιρο. Μάλιστα φορούσαμε και κίτρινες φανέλες, το οποίο θα το χαρακτήριζα «σημαδιακό» για όσα ακολούθησαν στην καριέρα μου. Για καλή μου τύχη ο κουρέας μου ήταν ο ταμίας του Αγροτικού Αστέρα. Μια φορά που παίζαμε στο γήπεδο του Αγροτικού Αστέρα έτυχε να είναι παρών και ο κουρέας – ταμίας. Αναγνώρισε το ταλέντο μου και ζητούσε απεγνωσμένα να υπογράψω για την ομάδα του. Εξαφανίστηκα για μερικές μέρες, όμως δεν με ξέχασε, ήρθε και με βρήκε στο σπίτι μου. Ζητούσε την υπογραφή και την συγκατάθεση της μητέρας μου,  ώστε να υπογράψω στον Αγροτικό Αστέρα. Η μητέρα μου στην αρχή ήταν διστακτική όμως τελικά υπέγραψε και άρχισα την ποδοσφαιρική μου καριέρα από τον Αγροτικό Αστέρα στην ηλικία των 15ετών.                                                                                                       

Ερώτηση:  Στη συνέχεια διαπρέψατε ως ποδοσφαιριστής του Άρη Θεσσαλονίκης. Τι θυμάστε από εκείνα τα χρόνια;  

 Απάντηση: Η ηλικία στη οποία αποχώρησα από τον Αγροτικό Αστέρα  για να κυνηγήσω το όνειρό μου ήταν στα δεκαοκτώ. Τα χρόνια εκείνα ήταν εντελώς διαφορετικά σε σχέση με σήμερα. Οι συνθήκες που επικρατούσαν εκείνες τις εποχές ήταν αρκετά δύσκολες, ενδεικτικό παράδειγμα αποτελούν τα γήπεδα και πιο συγκεκριμένα ο αγωνιστικός χώρος, ο οποίος εκείνο τον καιρό ήταν χωμάτινος σε αντίθεση με σήμερα που αποτελείται από φυσικό ή τεχνητό χλοοτάπητα. Παρ’ όλες τις δυσκολίες όμως αρκετοί ποδοσφαιριστές που έδειξαν επιμονή, ζήλο και αποφασιστικότητα κατάφεραν να διακριθούν                                               Ερώτηση: Πώς αισθανόσασταν, όταν αγωνιζόταν με το εθνόσημο;                                                    

Απάντηση: Από μικρός είχα όνειρο να αγωνιστώ στην Εθνική Ελλάδας. Έκανα σταθερά βήματα ξεκινώντας από την Εθνική Νέων και στη συνέχεια στην Εθνική Ελπίδων και έπειτα είχα την ύψιστη τιμή να αγωνιστώ με την Εθνική Ανδρών. Τα συναισθήματα ήταν απερίγραπτα!. Πιο συγκεκριμένα δήλωσε: « Κάθε φορά που άκουγα τον Εθνικό Ύμνο πριν την σέντρα του αγώνα δάκρυζα από περηφάνια. Ήταν κάτι συγκλονιστικό.

Ερώτηση: Ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό γκολ που σας  έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη;

Απάντηση: Έχω πετύχει αρκετά τέρματα αλλά αυτό που μου έχει μείνει αξέχαστο είναι το γκολ που πέτυχα απέναντι στην  Δανία. Χαρακτηριστικό είναι ότι όσοι με βλέπουν μου υπενθυμίζουν το γκολ αυτό, το οποίο έβαλα στο πλαίσιο των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1982, αλλά έχω πετύχει και άλλα τέρματα που είναι εξίσου  αξιοσημείωτα όπως αυτό απέναντι στη Ιταλία

Ερώτηση: Ποιους ποδοσφαιριστές είχατε ως πρότυπα;

Απάντηση: Εκείνη την εποχή καλοί ποδοσφαιριστές ήτανε ο George Best, o Giovanni Rivera, o Johan Cruyff και o Pele αλλά υπήρχαν πολλοί. Δεν είχα κάποιον συγκεκριμένο. Χάζευα τον Cruyff ή τον Pele όταν έκαναν τις ντρίπλες και τα κόλπα τους και  προσπαθούσα να τα κάνω και εγώ για να γίνω καλύτερος.

Ερώτηση: Πόση ώρα γυμναζόσασταν την  ημέρα; 

Απάντηση: Οι προπονητές με βοηθούσαν πολύ, γιατί ήμουν ένα άτομο εργατικό. Πήγαινα πάντα μια ώρα πιο νωρίς στην προπόνηση, προσπαθούσα να κάνω κάτι παραπάνω, δηλαδή, ακόμη και για τα φάουλ που βαρούσα εύστοχα, πήγαινα πιο μπροστά στην προπόνηση κι έλεγα τον τερματοφύλακα να έρθει να βαρέσω φάουλ για να μάθω πιο εύκολα, γιατί όλα αυτά πετυχαίνουν μεάσκηση. Τότε τα κάναμε όλα μόνοι μας δεν είχαμε, όπως έχουν τώρα τα νέα παιδιά τα προσωπικά τους γυμναστήρια ή τους προσωπικούς τους προπονητές, τώρα είναι πολύ εύκολα τα πράγματα.

Ερώτηση: Υπήρχε τη δεκαετία του 80 οπαδική βία;

Απάντηση: Όχι, τότε δεν υπήρχε οπαδική βία, περισσότερο τότε ήταν η καζούρα δηλαδή το πείραγμα, όταν έχανε η ομάδα κάποιου. Πηγαίναμε Αριανοί και Παοκτζήδες μαζί στα γήπεδα αλλά και εκτός του γηπέδου  δεν υπήρχαν τα επεισόδια που ακούμε ότι γίνονται τώρα.Και οι ποδοσφαιριστές ήμασταν προσεκτικοί με τη συμπεριφορά μας στο γήπεδο απέναντι στους αντιπάλους. Εγώ, για παράδειγμα , το λέω και το παινεύομαι ότι ποτέ μου δεν πήρα κόκκινη κάρτα

Ερώτηση: Έχετε να προτείνετε κάτι για να σταματήσει η οπαδική βία;

Απάντηση: Θεωρώ ότι πρέπει να γίνει δουλειά στο σπίτι, μέσα στην οικογένεια. Αλλά στο πλαίσιο της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας σκεφτόμαστε, εμείς  οι παλιοί ποδοσφαιριστές, εγώ εκ μέρους του Άρη, ο Κούδας εκ μέρους του ΠAOK και ο Χατζηπαναγής εκ μέρους του Ηρακλή  να πηγαίνουμε μαζί στα σχολεία για να μας βλέπουν τα παιδιά και να παραδειγματίζονται, γιατί ενώ παίζαμε σε αντίπαλες ομάδες διατηρούμε την επαφή, τη συνεργασία μας και την αγάπη μας για το ποδόσφαιρο.

Ερώτηση: Πως βλέπετε τους νέους ποδοσφαιριστές; Οι ακαδημίες σας προσφέρουν ταλέντα σε μεγάλες ομάδες;

Κοίταξε, οι νέοι ποδοσφαιριστές έτσι όπως έχει γίνει το ποδόσφαιρο είναι πιο δύσκολα απ΄ότι εμείς παλιά, γιατί  οι ομάδες πια έχουν πολλούς ξένους ποδοσφαιριστές και τώρα για να παίξεις μπάλα πρέπει να είσαι τοπ. Από  τις Ακαδημίες, παίρνουν παίκτες  ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, αλλά και ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός,  αλλά ως επί το πλείστον προτιμούν να πάρουν έναν έτοιμο παίκτη από το εξωτερικό παρά να τον δημιουργήσουν. Αυτό είναι το κακό στην Ελλάδα. Ενώ, όταν έπαιζα εγώ μπορούσες να πάρεις μέχρι τρεις ξένους στην ομάδα σου.

Ερώτηση: Τι συμβουλή θα δίνατε σε ένα παιδί που έχει ως στόχο τον πρωταθλητισμό;  

Απάντηση: Καταρχήν πρέπει ο αθλητής  να είναι καλός χαρακτήρας, γιατί, όταν πας σε μια ομάδα πρέπει να σε συμπαθήσει ο προπονητής και οι παίκτες. Πρέπει να μάθεις να συνεργάζεσαι και να σέβεσαι τον προπονητή και την ομάδα  και να δουλεύεις!

Σας ευχαριστούμε θερμά κύριε Κούη!!!