Με τον ποιητή Τόλη Νικηφόρου...

Την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου οι μαθητές μας Μαριεντίνα Καπέτη της Γ τάξης και Χρήστος Σαλονικίδης της Β τάξης του σχολείου μας, συμμετείχαν με απαγγελίες ποιημάτων στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του ποιητή Τόλη Νικηφόρου «Ίχνη του δέους» στην αίθουσα της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.

Ο Τόλης Νικηφόρου (1938) είναι γνωστός Θεσσαλονικιός, δραστήριος ποιητής που αγαπάει πολύ τη νεολαία και η ποίησή του μιλάει στην καρδιά όλων για τα όμορφα και άσχημα της ζωής, την τέχνη της ποίησης αλλά και τον έρωτα. Ποιήματά του έχουν περιληφθεί στα βιβλία Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Μέσης Εκπαίδευσης.

Εισηγητές της εκδήλωσης ήταν ο Πέτρος Γκολίτσης, ποιητής, κριτικός και διευθυντής εκδόσεων,η Βαλεντίνη Καμπατζά, καθηγήτρια των Τ.Ε.Ι Σίνδου και κριτικός και η Βικτωρία Καπλάνη, φιλόλογος και ποιήτρια

Η ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια της παρουσίασης ήταν πολύ όμορφη καθώς η εκδήλωση συνέπεσε με τα γενέθλια του ποιητή και όλοι οι φίλοι που παρευρίσκονταν διάβασαν ποιήματά του και του ευχήθηκαν «Χρόνια πολλά». Τα δικά μας παιδιά , ήταν η έκπληξη της βραδιάς!!! Διάβασαν με καταπληκτική άνεση κι εκφραστικότητα τα ποιήματά του «Αυτοβιογραφία 1»και «Ούτε ένα ξέφτι από το χαμόγελό σου» προκαλώντας συγκίνηση σε όλους!!! Συγχαρητήρια παιδιά!! Μας κάνετε πάντα περήφανους με τις ευαισθησίες σας !!!

Ο Χρήστος Σαλονικίδης διάβασε το ποίημα του Τόλη Νικηφόρου

«Αυτοβιογραφία 1»

κρατάω την ανθρωπότητα στην αγκαλιά μου
απλώνω τα σπασμένα δάχτυλα
και της χαϊδεύω τα μαλλιά
της γράφω παραμύθια
της ψιθυρίζω ποιήματα
και τη φιλάω τρυφερά στα μάτια
λες κι είναι ένα μικρό παιδί
ζεστό καυτό
και με τον εφιάλτη από τον ύπνο τρομαγμένο

λες κι είναι το δικό μου το παιδί
λες κι είναι όλα τα παιδιά του κόσμου
που αξίζουν ένα θαύμα καθημερινό
όπως το βότσαλο όταν αστράφτει
με χίλια χρώματα στα διάφανα νερά
και ζουν μέσα στο ψέμα και τον θάνατο

κρατάω την ανθρωπότητα στην αγκαλιά μου
να τη ζεστάνω για να ζεσταθώ κι εγώ
και της μιλάω για ν΄ακούσω ζωντανή φωνή
και κλαίω

Η Μαριεντίνα Καπέτη διάβασε το ποίημα του Τόλη Νικηφόρου

«Ούτε ένα ξέφτι από το χαμόγελό σου»

μου λείπει η άνοιξη
η άνοιξη μετά βαρύ χειμώνα
που πλημμυρίζει τον αέρα φτερουγίσματα
το φως μου λείπει
απ' τα γαλάζια μάτια σου
τις επτασφράγιστες τώρα μητέρα
πύλες του κόσμου

μου λείπει τ' όνομά μου στα δικά σου χείλη
αυτά που μόνο εσύ για μένα ήξερες

τώρα δεν μένει τίποτα
ούτε το θρόισμα από το φόρεμά σου
μια νότα απ' τη φωνή σου
μικρό ένα ξέφτι απ' το χαμόγελό σου
τώρα δεν μένει
παρά να σκεπαστώ μ' αυτό το τίποτα
και στο κενό βουβός να βλέπω
κάποιον που θάλεγες πώς είμαι εγώ
σαν τον χλωμό αντικατοπτρισμό
μιας παιδικής φωτογραφίας σου