Είστε εδώ
Παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου 2023.- Το μέσο που συνεχίζει να είναι στην κορυφή της ενημέρωσης
Η Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου καθιερώθηκε με απόφαση της UNESCO στις 29 Σεπτεμβρίου 2011, έπειτα από πρόταση της Ισπανικής Ακαδημίας Ραδιοφώνου.
Αρχικά, η πρόταση των Ισπανών ήταν να τιμάται η Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου στις 30 Οκτωβρίου, σε ανάμνηση της περίφημης εκπομπής του Όρσον Γουέλς το 1938, που έμεινε στην ιστορία ως ο «Πόλεμος των Κόσμων». Η UNESCO, όμως, αποφάσισε διαφορετικά και πρόκρινε τη 13η Φεβρουαρίου, ημερομηνία κατά την οποία το 1946 πρωτολειτούργησε το ραδιόφωνο του ΟΗΕ.
Σκοπός της Παγκόσμιας Ημέρας Ραδιοφώνου είναι ο εορτασμός του ραδιοφώνου ως Μέσου Μαζικής Επικοινωνίας, η βελτίωση της διεθνούς συνεργασίας μεταξύ των ραδιοφωνικών οργανισμών και η ενθάρρυνση των μεγάλων διεθνών δικτύων, όσο και των τοπικών ραδιοφώνων, να προωθήσουν την πρόσβαση στην πληροφόρηση και την ελευθερία της έκφρασης στα ερτζιανά.
Το ραδιόφωνο συνεχίζει εδώ και πολλές δεκαετίας να είναι το κορυφαίο μέσο ενημέρωσης και προώθησης προϊόντων. Κατά μέσο όρο, ένας άνθρωπος έχει 4 ώρες ακρόασης του ραδιοφώνου ημερησίως, ενώ η διαφήμιση στο ραδιόφωνο λειτουργεί ως μία από τις κυριότερες επενδύσεις.
Δεν είναι τυχαίο που οι μεγαλύτερες εταιρείας εδώ και χρόνια επιλέγουν το ραδιόφωνο σαν το πρώτο μέσον προβολής για την προώθηση των προϊόντων τους.
«Το ραδιόφωνο είναι ένα ισχυρό εργαλείο. Ακόμη και στον σημερινό κόσμο των ψηφιακών επικοινωνιών, το ραδιόφωνο φτάνει σε περισσότερους ανθρώπους από οποιαδήποτε άλλη πλατφόρμα MME» σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Αντόνιο Γκουτέρες, γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, «το ραδιόφωνο είναι για τα Ηνωμένα Έθνη, ειδικά για τις ειρηνευτικές επιχειρήσεις, ένας ζωτικής σημασίας τρόπος ενημέρωσης, επανένταξης και ενδυνάμωσης των ανθρώπων που έχουν πληγεί από τον πόλεμο. Σε αυτή την Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου ας αναγνωρίσουμε τη δύναμη του ραδιοφώνου για την προώθηση του διαλόγου, της ανοχής και της ειρήνης».
Το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος χάραξαν για λίγο κοινή πορεία. Και τα δύο αυτά Μέσα είχαν ιδιαίτερη επιρροή στις μαζικές κοινωνίες του Μεσοπολέμου.
Ενώ όμως το ραδιόφωνο μπορούσε να εισβάλλει σε κάθε σπίτι με τις άμεσες ειδήσεις του, οι θεατές του κινηματογράφου μαζεύονταν στις αίθουσες και παρακολουθούσαν τα επίκαιρα ή «ζουρνάλ». Όσο για την ψυχαγωγία, ο κινηματογράφος είχε το πλεονέκτημα του υπερθεάματος, κάτι που εξακολουθεί να έχει και στις μέρες μας. Το ραδιόφωνο προσέφερε το ραδιοφωνικό θέατρο και τις σειρές.
Το θετικό, φυσικά, στο ραδιόφωνο είναι ότι αφήνει τη φαντασία του ακροατή να απεικονίσει όπως αυτός θέλει τους ήρωες του έργου. Ο Άντριου Κρισέλ αναφέρει στο βιβλίο του. «Η Γλώσσα του Ραδιοφώνου», ότι στο κανονικό θέατρο ο θεατής μπορεί να απεικονίσει στο μυαλό του όσα συμβαίνουν ή αναφέρονται εκτός σκηνής, αλλά αυτό που του δείχνεται επί σκηνής αφήνει ελάχιστη ελευθερία στη φαντασία. Αντίθετα, ο ακροατής του ραδιοφωνικού θεάτρου φαντάζεται τη φυσιογνωμία των ηρώων, την ενδυμασία τους, όπως αυτός επιθυμεί.
Στην ανάπτυξη του ραδιοφώνου, ως συσκευής, συνέβαλε αποφασιστικά η τεχνολογία των ολοκληρωμένων κυκλωμάτων. Έτσι, σήμερα, είναι δυνατή η κατασκευή ιδιαίτερα μικρών ραδιοφωνικών δεκτών, τόσο μικρών, μάλιστα, ώστε να ενσωματώνονται σε συσκευές όπως τα κινητά τηλέφωνα.
Το ραδιόφωνο παραμένει σημαντικός φορέας τόσο πληροφοριών όσο και μουσικής/ακροαστικής διασκέδασης και η μόνη εναλλακτική λύση για τους ανθρώπους που θέλουν να ενημερώνονται ή να διασκεδάζουν, κάνοντας παράλληλα και κάποια άλλη εργασία, όπως, π.χ. να οδηγούν, να διαβάζουν ή να γράφουν.
Το αναλογικό ή συμβατικό ραδιόφωνο: Διαχωρισμός συχνοτήτων για χρήση από τα AM και τα FM.
Το ραδιόφωνο με υπο-φέρον (subcarrier) αποτελεί εξειδικευμένη χρήση της τεχνολογίας των ραδιοκυμάτων διαμόρφωσης κατά συχνότητα (FM), κυρίως στις ΗΠΑ, όπου με ειδικούς δέκτες είναι δυνατή η λήψη περισσότερων του ενός σταθμών στην ίδια συχνότητα.
Το ψηφιακό ραδιόφωνο αποτελεί νεότερο τεχνολογικά επίτευγμα, με διάφορες τεχνολογίες που βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της δοκιμής ή της αρχικής εφαρμογής.
Το δορυφορικό ραδιόφωνο, το οποίο χρησιμοποιεί κανάλια στα πλαίσια του προτύπου της δορυφορικής ψηφιακής τηλεόρασης DVB, ούτως ώστε να μεταδίδεται μόνον ήχος.
Το Διαδικτυακό ραδιόφωνο (ραδιόφωνο του Διαδικτύου, που εκπέμπει αρχεία ροής (δηλαδή επιφορτώνεται το αρχείο σε πραγματικό χρόνο, ο ήχος φορτώνεται εκείνη τη στιγμή που παίζει) και περιλαμβάνει και το Podcasting, που είναι η εμπορική ονομασία της μεταφόρτωσης ηχογραφημένων εκπομπών.
Σε όποια τεχνολογική μορφή και αν είναι το ραδιόφωνο, ότι είδους μουσική παίζει, ότι πολιτισμό θέλει να καλλιεργήσει, ότι ειδήσεις και αν μεταφέρει (ευχόμαστε πάντα καλές), χρόνια του πολλά. Ακούστε, φανταστείτε, χαρείτε το.
Διαβάστε παλιότερα άρθρα μας για την συγκεκριμένη ημέρα, για το 2022, για το 2021, για το 2018, για το 2017, για το 2016
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
- 307 εμφανίσεις
Σχόλια
Το μικρό ραδιόφωνο – του Ευριπίδη Ευριπίδου
Το 1964, στο χωριό μου, δεν υπήρχε ακόμα ηλεκτρικό ρεύμα στα σπίτια. Τα ραδιόφωνα έμοιαζαν με μεγάλα κουτιά και υπήρχαν λίγα, στα καφενεία και σε ελάχιστα σπίτια. Έτσι, όταν ο μεγάλος μου αδελφός γύρισε από την Αμερική, όπου πήγε για ένα χρόνο με υποτροφία για τη Β’ Λυκείου και έφερε μαζί του το μικρό ραδιόφωνο, ήταν κάτι σαν θαύμα. Ένα μικρό κουτάκι, με διαστάσεις δεκαπέντε, επί οκτώ, επί δύο εκατοστά, σε μια δερμάτινη, καφετιά θήκη, που έκανε ό,τι και τα μεγάλα ραδιόφωνα-κουτιά. Ειδήσεις, μουσική, τραγούδια, θέατρο, ραδιοφωνικές σειρές. Και χωρίς να περιμένεις να ζεσταθεί, όπως τα μεγάλα. Μόλις το άνοιγες, ο ήχος ξεχυνόταν από μέσα.
Στην αρχή όλοι απόρησαν. Πώς δούλευε; Πού ήταν η μπαταρία του; Τότε, ανακάλυψαν το δεύτερο θαύμα. Το ραδιοφωνάκι δούλευε με δύο μικροσκοπικές μπαταρίες, σε ειδική θέση, καλυπτόμενη, στην πίσω πλευρά του. Απίστευτο! Όλο αυτό το θαύμα, στηριζόταν σε μια μαγική, άγνωστη σε όλους λέξη, «τρανζίστορ». Η μάνα μου το έπαιρνε μαζί της στο αμπέλι, δούλευε με το ραδιόφωνο ανοιχτό. Ανοιχτό και στο σπίτι. Εκεί άκουγε τις πρώτες ελληνικές ραδιοφωνικές σειρές. Δεν έχασε ούτε επεισόδιο από Το Σπίτι των Ανέμων, τον Λαμπίρη και την Τζοβάνα. Εκεί και την Πριγκίπισσα Ιζαμπώ. Τα χρόνια πέρασαν, εμφανίστηκαν και άλλα ραδιοφωνάκια στο χωριό, η θήκη ξέφτισε και μισοέλιωσε, η απόδοσή του έπεσε, αλλά δεν ήθελε με τίποτα να το αποχωριστεί. Δεν ήθελε καινούργιο, όπως της προτείναμε, ήθελε αυτό. Ίσως, γιατί ο αδελφός μου είχε γυρίσει στην Αμερική και αυτή τη φορά μόνιμα.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, μαζί με τον πατέρα μου, έμεναν στην πόλη, στη μεγάλη μου αδελφή. Το ραδιοφωνάκι, έμεινε στο σπίτι του χωριού. Κάθε φορά που πήγαινε στο χωριό, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε, ήταν να το ανοίξει. Μετά, όμως, τον θάνατο του πατέρα μου, οι επισκέψεις στο χωριό αραίωσαν, τη βρήκε και αυτήν η Αλτσχάιμερ και το ραδιοφωνάκι ξεχάστηκε, μαζί με το σπίτι στο χωριό, που εγκαταλείφθηκε. Οι πόρτες και τα παράθυρα ξεθώριασαν, ο κήπος, η αυλή και το χτήμα στην πίσω πλευρά πνίγηκαν στα αγριόχορτα που έφτασαν το ενάμισι μέτρο. Ένα βράδυ, κάποιοι έσπασαν το παράθυρο της κουζίνας, μισογκρέμισαν τον τοίχο και πήραν ό,τι πολύτιμο υπήρχε στο σπίτι. Χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς. Άλλωστε, το σπίτι ήταν στην άκρη του χωριού και στο χωριό δεν κατοικούσαν πια ούτε πενήντα γέροι. Η μεγάλη μου αδελφή και ιδιοκτήτρια πια του σπιτιού, πήγε στο χωριό, άνοιξε, είδε τι κλέψανε και έκλεισε τον τοίχο με πρόχειρο τρόπο, αφού φόβος για νέα διάρρηξη δεν υπήρχε πια.
Τρία χρόνια μετά, σε μια σύντομη επίσκεψή μου στην Κύπρο, επισκέφθηκα και το χωριό. Το σπίτι ήταν σε άγρια κατάσταση. Κατάφερα με δυσκολία να ανοίξω την καγκελόπορτα και να πλησιάσω κοντά. Το πρόχειρο κλείσιμο της κουζίνας, είχε σχεδόν καταστραφεί, και έχασκε ένα άνοιγμα στον τοίχο. Προσπάθησα να ανοίξω με το κλειδί την κεντρική πόρτα, αλλά δεν τα κατάφερα. Έτσι, μπήκα από το άνοιγμα στον τοίχο και άνοιξα από μέσα. Το σπίτι ήταν γεμάτο σκόνη και αράχνες. Μερικές παλιές καρέκλες, ένα τραπέζι, μια βιτρίνα με λίγα πιατικά, μερικά βιβλία και ένα άλμπουμ φωτογραφιών, παρέμεναν ακόμα στη θέση τους, προφανώς γιατί δεν είχαν αξία για τους κλέφτες. Ανοίγοντας τη βιτρίνα, σε σημείο που δεν φαινόταν απ’ έξω, το είδα μπροστά μου. Το μικρό ραδιοφωνάκι. Ίδιο και απαράλλακτο, πενήντα χρόνια μετά. Έτοιμο να εκπέμψει και πάλι. Αυτή τη φορά μέσα στο ίδιο το σπίτι των ανέμων. Το πήρα στα χέρια μου με συγκίνηση. Άγγιξα τα κουμπιά του. Και τότε, από το χρόνια παρατημένο ραδιοφωνάκι, ακούστηκε η φωνή του Μπιθικώτση να τραγουδά
Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
Να πάει στη μάνα υπομονή.