Ημέρα αφιερωμένη στους Εκπαιδευτικούς

Η 5η Οκτωβρίου καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών. Η μέρα αυτή  θέτει στο επίκεντρο τους  πάνω από 60 εκατομμύρια εκπαιδευτικούς  όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο, τις ανάγκες και τα προβλήματά τους, τιμώντας το πολύτιμο έργο τους και τον αγώνα που καταβάλλουν για την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος για όλους τους μαθητές. 

Στη Διακήρυξη με την ευκαιρία της Παγκόσμιας αυτής ημέρας  το  2016 ,αναφέρεται ότι ο σκοπός της Διακήρυξης για την ενίσχυση του επαγγελματικού κύρους και τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας καθίσταται σήμερα πιο αναγκαίος από ποτέ.

«Τα αδιαμφισβήτητα ερευνητικά ευρήματα της Διεθνούς Οργάνωσης των Εκπαιδευτικών καθώς και άλλων Διεθνών Οργανισμών, τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και σε επίπεδο κρατών, καταγράφουν την υποβάθμιση της επαγγελματικής θέσης και τις δυσχερείς συνθήκες εργασίας τα τελευταία χρόνια» αναφέρεται σε σχετικό μήνυμα της UNESCO, του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας ILO καθώς και της Διεθνούς των Εκπαιδευτικών.

 O εκπαιδευτικός αναλαμβάνει ένα ιερό χρέος, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια εξαιρετικά σύνθετη πρόκληση. Το έργο του έχει ως πεδίο αναφοράς τα παιδιά, τους εφήβους, τους νέους και αποτελεί το μοχλό μετασχηματισμού της κοινωνίας από το σήμερα στο αύριο. Η συμμετοχή  του στο παιδαγωγικό γίγνεσθαι  εξασφαλίζει την επιτυχία των στοχεύσεων των εκπαιδευτικών συστημάτων, των παιδαγωγικών μεθόδων, των κοινωνικών αναγκών. Ο εκπαιδευτικός στο σχολείο του σήμερα αγωνίζεται, μοχθεί και στοχεύει στο να ανταποκριθεί σε ένα εξαιρετικά σύνθετο περιβάλλον τόσο ως προς τις στοχεύσεις και τα παιδαγωγικά εργαλεία όσο και στις ανάγκες– γνωστικές και ψυχοσυναισθηματικές- των μαθητών και μαθητριών του που καλείται να αντιμετωπίσει δημιουργικά και υπεύθυνα. Ο ρόλος του είναι όχι να μεταδίδει με τρόπο μηχανιστικό γνώσεις αλλά να μαθαίνει στους μαθητές και τις μαθήτριες του πώς να μαθαίνουν, πώς να αποκτούν γνώση. Να τους διδάσκει πως έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία το να κάνεις πράξη αυτά που μαθαίνεις και την ίδια στιγμή να διαμορφώνει μέσα από τα λόγια του, την συμπεριφορά του, το παράδειγμα του πως ο άνθρωπος πρέπει να μαθαίνει να συνυπάρχει, να ζει με τους άλλους, να συνεργάζεται μαζί τους και να κατανοεί τα συναισθήματά τους.

 Είναι αδιαμφισβήτητο ότι υπάρχουν στρεβλώσεις, αρνητικά φορτία και πολυσύνθετα προβλήματα που υπονομεύουν το αξιακό φορτίο του εκπαιδευτικού στο σήμερα… Είναι έντονη και διάχυτη η αίσθηση της απαξίωσης της σημασίας της γνώσης, της αισθητικής, των αξιών που είναι συνδεδεμένες με το σχολείο και τον κόσμο της εκπαίδευσης. Αυτό το στοιχείο όμως είναι και αυτό που καθιστά πιο σημαντικό από ποτέ την ανάγκη να υποστηρίξουμε το σχολείο, τον εκπαιδευτικό, τον μαθητή στην προσπάθεια τους.

Εξάλλου  οι εκπαιδευτικοί, είναι αυτοί που πρόπερσι και πέρυσι με την τηλεκπαίδευση έβαλαν πλάτη κι έδωσαν αγώνα να μη χαθεί η επικοινωνία με τους μαθητές τους τις δύσκολες μέρες της πανδημίας αλλά και η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία .Είναι οι ίδιοι οι  που έθεσαν τον προσωπικό τους εξοπλισμό (υπολογιστή, ίντερνετ, μικρόφωνα, κάμερες που πολλοί δεν διέθεταν ) και μεγάλο μέρος  από τον προσωπικό τους χρόνο για να μπορέσουν να επιμορφωθούν στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση με αποτέλεσμα  οι προϊστάμενοί τους να υποστηρίζουν ότι η τηλεκπαίδευση πέτυχε τους στόχου της

Είναι αυτοί που έκαναν στη συνέχεια μάθημα σε τάξεις με 27 μαθητές χωρίς αποστάσεις και με μόνο όπλο προστασίας από τον covid τη μάσκα και το αντισηπτικό. Είναι οι ίδιοι που εμβολιάστηκαν με τεράστιο ποσοστό, γιατί έμαθαν να λειτουργούν υπεύθυνα απέναντι στην κοινωνία και στους μαθητές τους.

Να έχετε, λοιπόν,  εμπιστοσύνη στον Δάσκαλο. Το σχολείο αλλάζει,αλλά ο Δάσκαλος έμαθε να προσαρμόζεται στις αλλαγές των καιρών γιατί αγαπάει το λειτούργημά που ασκεί και τους μαθητές του!

Τελειώνοντας, ας θυμηθούμε  μερικές σκέψεις  του Δημήτρη Λιαντίνη για την μοναδικότητα του εκπαιδευτικού και του έργου του: «ενώ όλοι οι άνθρωποι που πλάθει ο δάσκαλος κάνουν ο καθείς το δικό του επάγγελμα, και είναι ο καθείς μία ψηφίδα στο ενιαίο ψηφιδωτό της οικονομίας της αγοράς της πολιτείας, εμείς με τον καιρό εχάσαμε τον ιδρυτικό χαρακτήρα της λειτουργίας του δάσκαλου. Και τη δουλειά του την επήραμε σα μία από τις πολλές δουλειές των ανθρώπων. Ένα επάγγελμα ρουτίνας. Μια μονάδα εργασίας όμοια με τις άλλες βλέπουμε και στο δάσκαλο. Εξεχάσαμε, δηλαδή, ότι στο ψηφιδωτό των επαγγελμάτων ο δάσκαλος δεν είναι η μια ψηφίδα ανάμεσα στις άλλες. Αλλά είναι ο καλλιτέχνης νους ο κοσμητικός και ο επόπτης που φιλοτεχνεί ολόκληρο το ψηφιδωτό.» (Απόσπασμα από το βιβλίο του Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σ. 14-17

Για το άρθρο αυτό συνεργάστηκαν η Α.Διαμαντοπούλου με τη μαθήτρια του Γ1 Μαριαλένα Καρακανάκη