21 Μαρτίου: Παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στην ποίηση

Γράφει η μαθήτρια του Γ1, Αντωνία Βαγενά

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

 Σήμερα θα σου μιλήσω για Ποίηση. Είμαι έφηβη,15 χρονών και πνίγομαι από την ανάγκη να εκφράσω τα συναισθήματα μου αγάπη, λύπη, θυμό ,φόβο,χαρά, αγωνία….

Γράφω ποιήματα!!!! Όταν κρατάω στα χέρια μου ένα μολύβι και ένα χαρτί το κουβάρι  των συναισθημάτων που νιώθω αρχίζει να ξετυλίγεται στις γαλάζιες γραμμές του τετραδίου ελεύθερα …..Οι σκέψεις μου αποτυπώνονται δίχως κανόνες και λογική… Υπάρχω μόνο εγώ, το συναίσθημα και το χαρτί μου.

Ποιήματα!!! Ποικίλες οι διαθέσεις μου!!! Άλλοτε χαρούμενη, άλλοτε προβληματισμένη αλλά οι λέξεις πάντα εκεί ,ο άσσος στο μανίκι μου ,το δεξί μου χέρι ,έτοιμες να ενωθούν σε έναν ελεύθερο χορό ,στο ξέφρενο γλέντι του νου μου, να δημιουργήσουν όμορφα τοπία, ξέγνοιαστα πρόσωπα, φωτεινά χαμόγελα. Βλέπεις, έχω γεννηθεί σε έναν κόσμο παρακμής, όπου οι ηθικές  αρχές  έχουν ξεφτίσει, έναν κόσμο πλημμυρισμένο από μόχθο, αγωνία για το αύριο και όπου η μόνη διαφυγή είναι το άπειρο της φαντασίας.

Ποιήματα!!! Ο τρόπος με τον οποίο ξεφεύγω από την γκρίζα ρουτινιασμένη καθημερινότητα μου, σχολείο, φροντιστήριο διάβασμα ,το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο…. Κι εγώ με όπλο μου έναν Καβάφη που διδάσκει αξιοπρέπεια, μια Πολυδούρη, που ξέρει μόνο να αγαπάει, έναν Ελύτη που γεμίζει τον κόσμο με φως και χρώμα, έναν Εdgar Allan Poe που αγαπάει τα όνειρα…έναν Αναγνωστάκη που μιλά για εποχές  παρακμής , μια Δημουλά που παλεύει με τις λέξεις  και τόσους άλλους …..

προσπαθώ να φωτίσω τη ζωή μου από τους στίχους τους και να τους μιμηθώ…. κάνοντας τον κόσμο πιο υποφερτό, πιο όμορφο.

Γράφω, γράφω και σβήνω, παιδεύομαι ,όμως συνεχίζω… γι αυτό πιστεύω ότι θα είσαι επιεικές μαζί μου…

Να, λοιπόν τι έγραψα προχθές βλέποντας αυτή την εικόνα

Συρματοπλέγματα του μίσους.

Από την μια ο κόσμος της σιωπής

και από την άλλη η έντονη κραυγή της

που δεν ακούγεται στα αυτιά

μα την ακούει η ψυχή.

Συρματοπλέγματα του μίσους,

που ύψωσαν για να φυλακίσουν τις ενοχές τους.

Ανθρω –ποιά ;…...

Αλήθεια υπάρχει πλέον ή πνίγηκε και αυτή στην άγρια θάλασσα ;

Είμαστε ελεύθεροι να αναπνέουμε,

να σκεφτόμαστε,  να αγαπάμε ελεύθερα;

 ή μήπως χάθηκε και αυτό στη δίνη του ψηφιακού μας κόσμου;

Ψηφιακά ζούμε…

Υψώσαμε συρματοπλέγματα του μίσους...

Άραγε από τι είναι φτιαγμένα;

Από σκληρό υλικό

 που μπορεί να σπάσει μονάχα με την άδολη αγάπη και την αλληλεγγύη...

Αυτά για σήμερα…….                       Αντωνία