13 Φλεβάρη, Παγκόσμια ημέρα Κινηματογράφου.

Ο κινηματογράφος ή αλλιώς σινεμά (από Κινηματογράφος -> cinématographe -> Cinema) αποτελεί σήμερα την αποκαλούμενη και έβδομη τέχνη, δίπλα στη γλυπτική, τη ζωγραφική, το χορό και το θέατρο, την αρχιτεκτονική, τη μουσική και τη λογοτεχνία. Αρχικά εμφανίστηκε περισσότερο ως μια νέα τεχνική καταγραφής της κίνησης και οπτικοποίησής της, όπως δηλώνει και ο ίδιος ο όρος (κινηματογράφος = κινήματα + γραφή). Ωστόσο όμως δεν αρκεί μόνο η γνώση της τεχνολογίας για να παράγεις ένα οπτικοακουστικό έργο που ξεφεύγει από τα πλαίσια μιας απλής καταγραφής. Όπως δεν αρκεί και η γνώση της γραφής για να δημιουργηθεί ένα αξιόλογο λογοτεχνικό έργο.

Έτσι και στον κινηματογράφο. Πέρα από την τεχνική χρειάζεται η επιστράτευση της ευαισθησίας, της φαντασίας και της αισθητικής.

Το σινεμά δανείζεται πολλά στοιχεία από τις υπόλοιπες τέχνες.

Από την λογοτεχνία παίρνει τη μυθοπλασία, την ιστορία, το σενάριο, καθώς και την ικανότητα να αντιμεταθέτει τη σειρά των γεγονότων στο χρόνο.

Από το θέατρο παίρνει την σκηνογραφία, τον ηθοποιό και την ερμηνεία του, από την ζωγραφική παίρνει τα χρώματα και τις μορφές, τις φωτοσκιάσεις και την σύνθεση του κάδρου, από τον χορό παίρνει τα σώματα και την ρυθμική κίνησή τους στο χώρο, από την μουσική παίρνει ασφαλώς την συγκίνηση και τον ρυθμό κλπ.

Ταυτόχρονα όμως ο κινηματογράφος έχει δική του αλήθεια, μεταποιεί όλα τα στοιχεία που δανείζεται και τα μετατρέπει σε κάτι μη συγκρίσιμο, μη αναγώγιμο σε καμιά από τις υπόλοιπες τέχνες.

Έτσι, μιλάμε για καδραρίσματα στο σινεμά (το κάδρο αναφέρεται πρωτογενώς στην ζωγραφική, αλλά εδώ έχουμε καδράρισμα κινηματογραφικό), την ίδια στιγμή όμως αυτό το κάδρο δεν είναι στατικό. Το σινεμά δημιουργεί κίνηση. Μέσα σε αυτή την εικόνα-κίνηση βλέπουμε ηθοποιούς, αντικείμενα, τοπία. Αλλά στο θέατρο ο ηθοποιός είναι σωματικά παρόν πάνω στη σκηνή, όπως και όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα. Στο σινεμά είναι μονάχα η μορφή τους αυτή που βλέπουμε. Μιλάμε για την "ιστορία" μιας ταινίας, για την υπόθεση. Αλλά η υπόθεση αφορά εξίσου και το θέατρο και την λογοτεχνία. Μιλάμε για ρυθμό στην ποίηση, στη μουσική αλλά και στον κινηματογράφο, μιλάμε για εκφραστικότητα χρωμάτων στην ζωγραφική αλλά και στο σινεμά.

Ο κινηματογράφος είναι μια γενετικά υβριδική τέχνη, γι' αυτό και θαυμαστά μοναδική.

Δυο μήνες πριν, και συγκεκριμένα στις 28 Δεκεμβρίου, ο κινηματογράφος γιόρτασε τα 121α γενέθλιά του. Γιατί ήταν στις 28 Δεκεμβρίου του 1895 που οι αδελφοί Λυμιέρ οργάνωσαν την πρώτη κινηματογραφική προβολή με εισιτήριο στο Παρίσι. Κι αυτή θεωρείται η γενέθλια πράξη του.

Στην εποχή της απόλυτης τεχνολογίας που ζούμε, η σκέψη, ανησυχία που γεννιέται είναι ότι ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο οι ταινίες, οι μεγάλοι σκηνοθέτες, οι λαμπροί ηθοποιοί, τα όμορφα ντεκόρ και τα εντυπωσιακά εφέ.

Ο κινηματογράφος είναι και η κινηματογραφική αίθουσα, τα σινεμά όπως τα λέμε, χειμερινά ή θερινά. Τους ειδικούς χώρους που η ταινία συναντά το κοινό της, εκεί που ζωντανεύει και αποκτά υπόσταση. Εκεί δηλαδή που ο κινηματογράφος γίνεται κοινωνική πράξη.

Θα διατηρήσει αυτή την κοινωνική του διάσταση ή θα κλειστεί ακόμα περισσότερο στις μικρές οθόνες των τηλεοράσεων, των υπολογιστών ή των εξελιγμένων τηλεφώνων ενώ οι κινηματογραφικές αίθουσες θα συνεχίσουν να συρρικνώνονται;

Ακολουθεί μια βιντεοπαρουσίαση με θέμα την "Ιστορία του Κινηματογράφου" από τη μαθήτρια της Β' Τάξης του σχολείου μας Αθνά Τζιογκίδου.

Δικτυογραφία:

http://www.independent.gr/κινηματογράφος/842-h-ιδιαίτερη-φύση-του-κινηματογράφου

https://el.wikipedia.org/

http://www.dipechan.gr/images/stories/2014/dieythinsi2/A64_13.02.2016.pdf