Η 9η Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης του εθνικού ποιητή Διονυσίου Σολωμού, (λόγω του θανάτου του στις 9 Φεβρουαρίου 1957) έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, σύμφωνα με την υπ. αριθμ. 17889 κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Εξωτερικών και Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων (ΦΕΚ Β’ 1384/24/04/2017).
Ο Στέλιος Ρόκκος (11 Φεβρουαρίου 1965) είναι Έλληνας τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός.
Γεννήθηκε το 1965 στην Καλλιόπη της Λήμνου. Ξεκίνησε να τραγουδά και να παίζει κιθάρα επαγγελματικά στη Λήμνο το 1984 και από το 1988 εκτός Λήμνου. Από τότε έχει κυκλοφορήσει πάνω από 12 άλμπουμ, τα περισσότερα από τα οποία γνώρισαν εμπορική επιτυχία.
Ο Γιώργος Κατσαρός (7 Μαρτίου 1934) είναι Έλληνας συνθέτης, μαέστρος και δεξιοτέχνης του σαξόφωνου, ο οποίος έχει κάνει διεθνή καριέρα. Έχει συμμετάσχει σε ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου και έχει συνεργαστεί με γνωστούς τραγουδιστές όπως η Ρένα Βλαχοπούλου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Νανά Μούσχουρη κ.α. Ακόμη έχει συνεργαστεί με άλλους συνθέτες όπως ο Μίμης Πλέσσας.
Ο Φρανσίς Λαι (Francis Lai, 26 Απριλίου 1932 - 7 Νοεμβρίου 2018) ήταν Γάλλος ακορντεονίστας και συνθέτης, γνωστός κυρίως από τις συνθέσεις του για κινηματογραφικές ταινίες.
Ο Φράνσις Λάι γεννήθηκε στη Νίκαια της Γαλλίας. Λίγο μετά τα 20 του εγκαταλείπει την πόλη που γεννήθηκε, μετακομίζει στο Παρίσι όπου και γίνεται μέλος της ιδιαίτερα δραστήριας μουσικής σκηνής της Μονμάρτρης. Το 1965 γνωρίζει τον σκηνοθέτη Κλωντ Λελούς και συνεργάζονται στη συγγραφή της μουσικής για την ταινία του Λελούς Ένας Άντρας Μια Γυναίκα(Un homme et une femme).
Η ταινία θα βγει στις αίθουσες τον επόμενο χρόνο και θα γίνει τεράστια επιτυχία. Έκτος από το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και τα άλλα βραβεία ο νεαρός Φράνσις Λάι θα κερδίσει μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης μουσικής επένδυσης. Η επιτυχία αυτή θα του ανοίξει το δρόμο για μια μεγάλη καριέρα στο σινεμά όχι μόνο στη γενέτειρα του Γαλλία αλλά και στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 1969 γράφει τη μουσική για την ταινία του Ρενέ Κλεμάν Ο Ταξιδιώτης της Βροχής (Le Passager de la Pluie) ενώ ένα χρόνο μετά κερδίζει ένα Όσκαρ και τη Χρυσή Σφαίρα για καλύτερη μουσική επένδυση με τη μουσική που έγραψε για την ταινία Love Story. To soundtrack της ταινίας γίνεται μεγάλη επιτυχία και το κεντρικό τραγούδι Where Do I Begin θα μείνει για πολύ καιρό στα τσαρτς. Ο Λάι έγραψε και τη μουσική για τη συνέχεια της ταινίας Oliver's Story που γυρίστηκε το 1978.
Ο Φράνσις Λάι γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τη μουσική που έγραψε για μια σειρά ερωτικών ταινιών όπως τα φιλμ Emmanuelle(1974), Emmanuelle 2 (1975) και Bilitis (1977). Η σύνθεση του Aujourd'hui C'est Toi αποτελεί το μουσικό θέμα της μακροβιότατης σειράς ντοκυμαντέρ του BBC, Panorama.
Σε μια καριέρα 40 και πλέον ετών ο Φράνσις Λάι έγραψε επίσης μουσική για τηλεοπτικά προγράμματα και είτε μόνος είτε σε συνεργασία με άλλους έχει συνθέσει τη μουσική για πάνω από εκατό ταινίες και έχει προσωπικά γράψει περισσότερα από εξακόσια τραγούδια.
Το σημερινό εξώφυλλο είναι από το βινύλιο της μουσικής που έγραψε με μεγάλη επιτυχία ο Φρανσίς Λάι για την ταινία Love Story. Μια ρομαντική, αγνή, γλυκόπικρη ταινία, η οποία έχει ψηφιστεί από τις ρομαντικότερες ταινίες όλων των εποχών και η οποία στέλνει δυνατά το μήνυμα ότι η αγάπη είναι πάνω απ’ όλα. Το ξεχωρίσαμε όμως κυρίως για τη λιτή, αλλά ουσιαστική έκφραση για την αγάπη, που έχει γραφτεί πάνω στο εξώφυλλο: «Αγάπη σημαίνει να μην χρειάζεται ποτέ να λες συγνώμη…».
Ο Φρανσίς Λαι (Francis Lai, 26 Απριλίου 1932 - 7 Νοεμβρίου 2018) ήταν Γάλλος ακορντεονίστας και συνθέτης, γνωστός κυρίως από τις συνθέσεις του για κινηματογραφικές ταινίες.
Ο Φράνσις Λάι γεννήθηκε στη Νίκαια της Γαλλίας. Λίγο μετά τα 20 του εγκαταλείπει την πόλη που γεννήθηκε, μετακομίζει στο Παρίσι όπου και γίνεται μέλος της ιδιαίτερα δραστήριας μουσικής σκηνής της Μονμάρτρης. Το 1965 γνωρίζει τον σκηνοθέτη Κλωντ Λελούς και συνεργάζονται στη συγγραφή της μουσικής για την ταινία του Λελούς Ένας Άντρας Μια Γυναίκα(Un homme et une femme).
Η Φλέρυ Νταντωνάκη (πραγματικό όνομα: Ελευθερία Παπαδαντωνάκη, 11 Μαΐου 1937 - 18 Ιουλίου 1998) ήταν Ελληνίδατραγουδίστρια, γνωστή για τη συνεργασία της με τον Μάνο Χατζιδάκι και την ερμηνεία της στο δίσκο του Ο Μεγάλος Ερωτικός.
Από μικρή καταπιάστηκε με τις τέχνες και κυρίως με την υποκριτική, γεγονός που πιθανότατα οφείλεται στο ότι ο πατέρας της ήταν σκηνοθέτης, ηθοποιός και κινηματογραφικός παραγωγός. Με την ενηλικίωσή της πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπου σπούδασε ιστορία και φιλολογία ενώ σύντομα ξεκίνησε καριέρα ηθοποιού, συμμετέχοντας σε παραστάσεις στη Νέα Υόρκη. Η ενασχόληση της με το τραγούδι ξεκίνησε μέσα από τυχαίες ευκαιρίες, στις οποίες τραγουδούσε δημοτικά τραγούδια για τους φίλους της. Σταδιακά άρχισε να εμφανίζεται σε μουσικές σκηνές, με ένα ευρύ ρεπερτόριο που περιλάμβανε λαϊκή μουσική της Ελλάδας, της Ισπανίας, αλλά ακόμη και της Βραζιλίας. Το 1965 κυκλοφόρησε ο πρώτος της δίσκος με τίτλο Fleury: The isles of Greece (μετάφραση: Φλέρυ, τα νησιά της Ελλάδας), που περιλάμβανε ένα ετερόκλητο ρεπερτόριο από λαϊκά άσματα του Απόστολου Καλδάρα, βραζιλιάνικες μπόσα νόβα και τρία κομμάτια του Μίκη Θεοδωράκη.
Τις πρώτες μέρες που ακολούθησαν το πραξικόπημα της χούντας, η Νταντωνάκη ήταν η πρώτη καλλιτέχνιδα που τοποθετήθηκε δημοσίως στην αμερικανική τηλεόραση ενάντια στη χούντα, κατηγορώντας την αμερικανική κυβέρνηση για τον ρόλο της. Έπειτα τάχθηκε υπέρ του αντιδικτατορικού κινήματος και έδειξε την υποστήριξή της τραγουδώντας σε συγκεντρώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου. Συνάμα γνωρίστηκε με τη Μελίνα Μερκούρη, την οποία μάλιστα αντικατέστησε σε μια από τις παραστάσεις του «Ilya darling» του Ζυλ Ντασέν.
Το 1970 γνωρίστηκε με τον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος ακούγοντας τη φωνή της εντυπωσιάστηκε· ηχογράφησαν στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη μια σειρά από κλασικά ρεμπέτικα των Τσιτσάνη, Μάρκου Βαμβακάρη κ.ά. Πολλά χρόνια αργότερα, η ηχογράφηση αυτή κυκλοφόρησε ως δίσκος με τίτλο Η Φλέρυ Νταντωνάκη στα Λειτουργικά του Μάνου Χατζιδάκι και αποτελεί την τελευταία δισκογραφική ενασχόληση του Χατζιδάκι με τα ρεμπέτικα τραγούδια. Στο σημείωμά του, στο εξώφυλλο του δίσκου, ο συνθέτης ανάμεσα σε άλλα σημείωσε: "Η Φλέρυ είναι ανεπανάληπτη ακόμα και όταν δοκιμάζει... Της είχα πει πως μια αληθινή τραγουδίστρια περιέχει την τεχνική τελειότητα της Σβάρτσκοπφ και τη γήινη αμεσότητα της Νίνου και η Φλέρυ αποδεικνύει περίτρανα πως είναι μια αληθινή τραγουδίστρια
Δύο χρόνια πριν την οριστική πτώση της Χούντας, ο Μάνος Χατζιδάκις και η Νταντωνάκη επέστρεψαν στην Ελλάδα. Το 1972 αποτέλεσε έτος σταθμός στην καριέρα της Νταντωνάκη, με πιο σημαντικό γεγονός την έκδοση του δίσκου Ο Μεγάλος Ερωτικός, που περιλαμβάνει μελοποιήσεις αρχαίας και νέας ελληνικής ποίησης με θέμα τον έρωτα. Στην ερμηνεία συμμετείχε και ο Δημήτρης Ψαριανός. Στα τέλη του ιδίου χρόνου η Νταντωνάκη επέστρεψε στο στούντιο με τον Χατζιδάκι για την ηχογράφηση του Καπετάν-Μιχάλη, ενώ συμμετείχε και στον δίσκο Δώδεκα τραγούδια του Γιώργου Ποταμιάνου, του ομώνυμου Έλληνα εφοπλιστή, με τον οποίο τη συνέδεε μεγάλη φιλία από τον καιρό που ήταν στις Η.Π.Α.
Έκτοτε αποσύρθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας. Έμεινε απομονωμένη με τη μητέρα της και την κόρη της Ζωή, ενώ μάταια αρκετοί καλλιτέχνες την προσέγγιζαν, με σκοπό την επανεμφάνισή της. Η μοίρα την χτυπά διπλά. Αποξενωμένη, με την ψυχική της υγεία διαταραγμένη, προσβλήθηκε και από καρκίνο. Επί υπουργίας Θάνου Μικρούτσικου, της δόθηκε ένα εφάπαξ ποσό της τάξεως των 5.000.000 δραχμώνΠέθανε στις 18 Ιουλίου του 1998, σε μια κλίνη του νοσοκομείου Μεταξά, καταρρακωμένη και σε σύγχυση. Το μνήμα της βρίσκεται στο κοιμητήριο της Παιανίας, πλάι σ' αυτό του Μάνου Χατζιδάκι.
Το σημερινό εξώφυλλο από τον δίσκο «Οι γειτονιές του φεγγαριού/ Χωρίον Ο Πόθος» με μουσική Μάνου Χατζηδάκι και τη Φλέρη Νταντωνάκη και τον Ευτύχιο Χατζηττοφή, είναι πολύ καλαίσθητο. Η πολύ όμορφη ζωγραφιά που έχει, ταιριάζει με τον ρομαντισμό και την γλυκύτητα των τραγουδιών που περιέχει.
Άσχετο που είχε γενέθλια την προηγούμενη ημέρα, θα κάνουμε σήμερα αφιέρωμα στον συνθέτη Ρίτσαρντ Σέρμαν. ου έχει συνθέσει μαζί με τον αδελφό τουίσως το πιο παιγμένο τραγούδι στον κόσμο. Σίγουρα όμως έχετε ακούσει και άλλες συνθέσεις του, αφού έχει γράψει μουσικλη για πολύ δημοφιλή παιδικά κινηματογραφικά έργα.
τις δυσκολίες, τους κακούς βαθμούς, τις μικροπαρεξηγήσεις …. Όλα φαίνονται τώρα τόσο μακρινά γιατί όπως υποστηρίζει και η συγγραφέας Οριάνα Φαλάτσι «στη σφαίρα του παρελθόντος όλα γίνονται ωραία». Η σχολική χρονιά, λοιπόν, που μόλις τελείωσε, μας πρόσφερε γνώσεις, όμορφες στιγμές, γέλια, αγαπημένες παρέες, πολύτιμες εμπειρίες….
Ο Ντέιβιντ Μπράιαν Ράσμπαουμ (David Bryan Rashbaum, Έντισον, 7 Φεβρουαρίου 1962) είναι Αμερικανός μουσικός. Παίζει πλήκτρα στο συγκρότημα Bon Jovi και κάνει δεύτερα φωνητικά, ενώ συχνά στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος τραγουδάει ένα μέρος ή ολόκληρο το τραγούδι "In these arms" μόνος του.
Η Σοφία Βέμπο (Καλλίπολη Ανατολικής Θράκης, 10 Φεβρουαρίου 1910 – Αθήνα, 11 Μαρτίου 1978) ήταν κορυφαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια και ηθοποιός της οποίας η καλλιτεχνική πορεία εκτείνεται από το Μεσοπόλεμο έως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και τη δεκαετία του ’50. Χαρακτηρίστηκε «Τραγουδίστρια της Νίκης» εξαιτίας των εθνικών τραγουδιών που ερμήνευσε κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940.
Ο Μπράιαν Τζόουνς (Lewis Brian Hopkin Jones, 28 Φεβρουαρίου 1942 - 3 Ιουλίου 1969) ήταν Άγγλος μουσικός και ιδρυτής του συγκροτήματος Rolling Stones. Υπήρξε βιρτουόζος στην κιθάρα και τη φυσαρμόνικα, και ήταν ικανός να παίζει ακόμα 29 μουσικά όργανα, στα οποία πέρα από το κλαρινέτο και το σαξόφωνο, ήταν αυτοδίδακτος. Η καινοτόμα χρήση ανατολίτικων μουσικών οργάνων όπως το σιτάρ και η μαρίμπα, που εισήγαγε ο Μπράιαν άλλαξε αποφασιστικά τον ήχο της ροκ σκηνής.
Η Μπάρμπρα Στράιζαντ (Barbara Joan "Barbra" Streisand, 24 Απριλίου 1942) είναι Αμερικανίδα τραγουδίστρια, ηθοποιός, συγγραφέας, παραγωγός ταινιών και σκηνοθέτης. Έχει βραβευτεί με δύο βραβεία Όσκαρ (ένα Α' Γυναικείου Ρόλου κι ένα Καλύτερου Τραγουδιού), οχτώ Βραβεία Γκράμι, πέντε Βραβεία Έμμυ, ένα ειδικό Βραβείο Τόνυ, βραβείο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου και βραβείο Peabody και είναι μίας από τους λίγους καλλιτέχνες που έχουν κερδίσει Όσκαρ, Έμμυ, Γκράμι και Βραβείο Τόνι.
Ο Ενρίκε Ιγκλέσιας (Enrique Miguel Iglesias Preysler, 8 Μαΐου 1975) είναι Ισπανός τραγουδιστής, στιχουργός, ηθοποιός, παραγωγός. Θεωρείται ευρέως ως ο βασιλιάς της λάτιν ποπ μουσικής. Ο Ιγκλέσιας ξεκίνησε την καριέρα του στα μέσα της δεκαετίας του 1990 σε μια αμερικανική ισπανόφωνη εταιρεία, την Fonovisa Records, με το όνομα Ενρίκε Μαρτίνες προτού αρχίσει να χρησιμοποιεί το Ενρίκε Ιγκλέσιας και γίνει ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της μουσικής στην Λατινική Αμερική και στην ισπανική αγορά των ΗΠΑ.
Ο Μάιλς Ντιούι Ντέιβις Γ΄ (Miles Dewey Davis III, 26 Μαΐου 1926 - 28 Σεπτεμβρίου 1991) ήταν Aμερικανός τζαζ μουσικός, τρομπετίστας και συνθέτης. Θεωρείται ευρέως ως ένας από τους μουσικούς που άσκησαν σημαντική επίδραση στη μουσική του 20ού αιώνα. Μαζί με τα συγκροτήματα που έπαιξε κατά καιρούς, υπήρξε πρωτοπόρος σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξη της μουσικής τζαζ, του bebop, της cool jazz, του hard bop, της modal jazz και της jazz fusion.
Άσχετο που είχε γενέθλια την προηγούμενη ημέρα, θα κάνουμε σήμερα αφιέρωμα στον συνθέτη Ρίτσαρντ Σέρμαν. ου έχει συνθέσει μαζί με τον αδελφό τουίσως το πιο παιγμένο τραγούδι στον κόσμο. Σίγουρα όμως έχετε ακούσει και άλλες συνθέσεις του, αφού έχει γράψει μουσικλη για πολύ δημοφιλή παιδικά κινηματογραφικά έργα.
Σαν σήμερα το 2018, ξεκινήσαμε να βάζουμε τραγούδια στο site μας και συγκεκριμένα στο κομμάτι του με τίτλο το τραγούδι της ημέρας. Όταν ξεκινήσαμε το μόνο κριτήριο που βάλαμε για το τραγούδι της ημέρας ήταν το πολύ πολύ απλό, να είναι το αγαπημένο μας.
Στην πορεία όμως σκεφτήκαμε ότι ναι μεν θα μας αρέσει το οποιοδήποτε τραγούδι, αλλά καλό θα ήταν να τιμά ή να θυμίζει την προσφορά του δημιουργού του ή και να προσπαθεί να θυμίζει ένα μεγάλο γεγονός που συναίβει την ίδια μέρα στα παλαιότερα χρόνια.
Αλλάζουμε λοιπόν σήμερα το τραγούδι (το πρώτο τραγούδι που βγάλαμε στο site) προς χάρην ενός μεγάλου επαναστάτη, που όλοι μας είτε συμφωνούμε στην ιδεολογία του είτε όχι, αναγνωρίζουμε τον αγώνα του και την αφοσίωση του σε αυτόν.
Ο Ερνέστο Γκεβάρα (Ernesto Guevara , Ροσάριο, Αργεντινή, 14 Ιουνίου 1928 – Λα Ιγκέρα, Βολιβία, 9 Οκτωβρίου 1967), γνωστός ως Τσε Γκεβάρα ή απλά Τσε, ήταν Αργεντινός γιατρός, κομμουνιστής Μαρξιστής-Λενινιστής επαναστάτης, ένας από τους αρχηγούς των ανταρτών στην Κούβα και πολιτικός. Συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίουπου πέτυχε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα στην Κούβα, αρχικά προσφέροντας τις ιατρικές γνώσεις του και αργότερα ως διοικητής των ανταρτών, ενώ υπήρξε μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις. Το 1965, πιστός στη νίκη της επανάστασης στην Κούβα, έφυγε με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στη Βολιβία, όπου τραυματίστηκε, συνελήφθη και δολοφονήθηκε.
Το 1948 γράφτηκε στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1953, χωρίς όμως να ακολουθήσει την κλινική πρακτική που απαιτούταν προκειμένου να είναι σε θέση να εξασκήσει το επάγγελμα του γιατρού. Στα φοιτητικά του χρόνια δραστηριοποιήθηκε στο φοιτητικό κίνημα, ήρθε σε επαφή με παράνομες αριστερές οργανώσεις, διάβαζε με πάθος Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς, Βλαντίμιρ Λένιν, Λέων Τρότσκι και Μάο Τσετούνγκ. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, στα τέλη του 1950, εξασφάλισε άδεια ώστε να εργαστεί ως νοσοκόμος σε εμπορικά πλοία του αργεντινού στόλου. Τους επόμενους μήνες πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στη νότια και κεντρική Αμερική, στη διάρκεια των οποίων έζησε από κοντά τις κοινωνικές συνθήκες στις λατινοαμερικανικές χώρες. Επηρεασμένος από τις εμπειρίες αυτές, άρχισε να ασχολείται όλο και περισσότερο με τα πολιτικά ζητήματα και τον μαρξισμό ενώ στα αρχικά του σχέδια για τη ζωή κυριαρχούσε η ανθρωπιστική, σχεδόν ιεραποστολική, διάθεση να βοηθήσει τους λαούς της Λατινικής Αμερικής, που μαστίζονταν από τη φτώχεια και τις αρρώστιες της υπανάπτυξης. Ήταν αυτή η αλτρουιστική διάθεση που οδήγησε τα βήματά του στο Περού, όπου πρόσφερε αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του σε τοπικό λεπροκομείο, για να ακολουθήσουν ανάλογα ταξίδια στην Κολομβία και τη Βενεζουέλα. Τα δύο βασικά του γνωρίσματα, που έβρισκαν ήρεμη διέξοδο στην ιατρική, δηλαδή η μέχρι αυτοθυσίας τάση για κοινωνική προσφορά και η αχόρταγη διάθεσή του να γνωρίσει άλλες χώρες και άλλους λαούς, άρχισαν να τον σπρώχνουν σε πιο μαχητικούς δρόμους.
Ταξίδεψε σ' όλη τη Λατινική Αμερική, όπου η πολιτική ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, καθώς οι επαναστάσεις, τα πραξικοπήματα, οι γενικές απεργίες και ο ανταρτοπόλεμος βρίσκονταν διαρκώς στην ημερήσια διάταξη. Συνδέθηκε με αριστερές οργανώσεις στο Περού, τη Βολιβία, τον Ισημερινό, τον Παναμά, την Κόστα Ρίκα, τη Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ.
Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1954, ο Γκεβάρα ταξίδεψε στο Μεξικό, που αποτελούσε κοινό προορισμό εξόριστων Λατινοαμερικανών. Στις αρχές Ιουλίου του 1955, o Γκεβάρα συνάντησε για πρώτη φορά τον Φιντέλ Κάστρο, o οποίος ήταν αρχηγός των "Moνκαντίστας" και ηγέτης της αποτυχημένης ένοπλης επίθεσης στο στρατόπεδο της Μονκάδα το 1953, και είχε καταφύγει στο Μεξικό μετά την αποφυλάκισή του, αποτέλεσμα της χάρης που του δόθηκε από τον Φουλχένσιο Μπατίστα. Την πρώτη συνάντησή τους ακολούθησαν πολυάριθμες συναντήσεις και συζητήσεις γύρω από την πολιτική κατάσταση στη Λατινική Αμερική και το ενδεχόμενο της οργάνωσης ενός αντάρτικου αγώνα με στόχο την ανατροπή του διεφθαρμένου, φασιστικού καθεστώτος του Μπατίστα.
Μαζί, αν και στην αρχή τουλάχιστον ο Τσε ακολουθούσε τον Κάστρο περισσότερο με την ιατρική του ιδιότητα και στην συνέχεια ως διοικητής αντάρτικων μονάδων, κατάφεραν στις αρχές του 1959 να ανατρέψουν τον δικτάτορα της Κούβας, Μπατίστα και να επιβάλουν νέο πολίτευμα στην Κούβα.
Ο Τσε θα αναλάβει ηγετική θέση στην κυβέρνηση του Κάστρο αν και σε ότι αφορά την οικονομική πολιτική, ο Τσε Γκεβάρα ήταν αντίθετος στην αντιγραφή του σοβιετικού οικονομικού μοντέλου της «οικονομικής αυτοδιαχείρισης», καθώς θεωρούσε πως οι ιδιαίτερες συνθήκες της Κούβας απαιτούσαν διαφορετικές πρακτικές και υπερασπιζόταν το συγκεντρωτισμό στον τομέα της βιομηχανίας.
Όμως το 1965, ο Τσε τελικά εγκαταλείπει την Κούβα και την επανάσταση της. Το γιατί είναι ένα ερώτημα που έχει βαθιές πολιτικές προεκτάσεις και συγκεκριμένες απαντήσεις δεν έχουν δοθεί. Οι πιο ρομαντικοί οπαδοί του βολεύονται να πιστεύουν ότι οι λόγοι της φυγής του εντοπίζονται, σε δύο βασικές παραμέτρους: την επιθυμία του Γκεβάρα να μεταφέρει της επανάσταση σε όλον τον κόσμο - κάτι που αισθανόταν ως προσωπική αποστολή ζωής - αλλά και το γεγονός πως κάτι τέτοιο απαιτούσε ελευθερία κινήσεων, την οποία του εξασφάλιζε η αποδέσμευσή του από αξιώματα και κυβερνητικές θέσεις.
Το 1965 βρέθηκε στο Κογκό να οργανώνει τον επαναστατικό αγώνα, ο οποίος όμως είχε άτυχο αποτέλεσμα. Στην συνέχεια εμφανίζεται στην Βολιβία με τον ίδιο πάντα σκοπό. Τελικά μετά από αρκετές επιτυχίες συλλαμβάνεται στις 7 Οκτωβρίου του 1967 και δύο μέρες μετά δολοφονήθηκε.
Το πτώμα του Γκεβάρα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Σαν Χοσέ ντε Μάλτα όπου έγινε και νεκροψία, στο πρακτικό της οποίας καταγράφτηκαν συνολικά εννέα πληγές που είχαν προκληθεί από σφαίρες. Σύμφωνα με τη νεκροψία, ο θάνατός του προκλήθηκε από τα τραύματα που έφερε στο θώρακα και την αιμορραγία. Το πτώμα του έπρεπε για τους στρατιωτικούς να χαθεί δίχως κανένα ίχνος και θάφτηκε κρυφά κοντά στο αεροδρόμιο, 30 χλμ. από την Λα Ιγκέρα. Νωρίτερα, στο νοσοκομείο, είχαν κοπεί τα χέρια του, τα οποία διατηρήθηκαν σε φορμόλη προκειμένου να γίνει αργότερα η οριστική αναγνώρισή του. Το πτώμα του έμεινε στον μυστικό του τάφο μέχρι που ανακαλύφθηκε στις 12 Ιουλίου 1997 στο Βαγιεγκράντε της Βολιβίας. Αφού μεταφέρθηκε στην Κούβα, κηδεύτηκε στη Σάντα Κλάρα, την πόλη που ο ίδιος είχε κατακτήσει το 1958 ανοίγοντας το δρόμο για την τελική νίκη του Κάστρο.
Υ.Γ. Το πρώτο τραγούδι που είχαμε επιλέξει ήταν το παρακάτω
Το σημερινό εξώφυλλο έχει ιδιαίτερη ιστορία με τον Τσε Γκεβάρα. Κατά την αποχώρησή του από την Κούβα, έγραψε μια σειρά αποχαιρετιστήρια γράμματα, ένα από αυτά για τον σύντροφό του Φιντέλ, καθώς και στα παιδιά του. Μια ανταπάντηση του κουβανικού λαού σε αυτά τα γράμματα, μια ανταπόδοση του αποχαιρετισμού προς τον μεγάλο σύντροφο, αποτελούν οι στίχοι του τραγουδιού “Hasta siempre, Comandante”, του Κουβανού συνθέτη Carlos Puebla. O τίτλος του τραγουδιού σημαίνει σε πιστή μετάφραση "Μέχρι την αιωνιότητα, Διοικητή!", που ήταν ο βαθμός του Τσε στον κουβανικό επαναστατικό στρατό.
Στους στίχους του περιγράφεται η αγάπη του κουβανικού λαού απέναντι στον μεγάλο ηγέτη, τον οποίο αποκαλεί “θρύλο” και “μύθο”, ο δημιουργός του κομματιού εμπνέεται από στιγμές της ηρωικής επαναστατικής πάλης του κουβανικού λαού που είναι πράγματι ως σήμερα "πυξίδα μέσα στον χρόνο"...Το τραγούδι έχει μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες και υπάρχουν πάνω από 200 ερμηνείες που κυκλοφορούν. Την ελληνική εκδοχή του τραγουδιού ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, μαζί με άλλους καλλιτέχνες, το οποίο περιέχεται στο δίσκο του σημερινού εξώφυλλου. Οι στίχοι του μας αφυπνίζουν διαχρονικά.
English
Deutsch
Ελληνικά