Σαν σήμερα ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος, 3 Φεβρουαρίου 1830.

Σαν σήμερα 3 Φεβρουαρίου το 1830 (νέο ημερολόγιο, 22 Ιανουαρίου παλιό) υπεγράφη το Πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας του Ελληνικού κράτους (γνωστό και ως Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830).

Οι συμβαλλόμενοι ήταν οι: Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Πρόκειται για την πρώτη επίσημη, διεθνή διπλωματική πράξη που αναγνώριζε την Ελλάδα ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, το οποίο θα επεκτεινόταν νότια της συνοριακής γραμμής που όριζαν οι ποταμοί Αχελώος και Σπερχειός. Πρώτος κυβερνήτης του νεοσύστατου κράτους υπήρξε ο Ιωάννης Καποδίστριας, ήδη από το 1828.

Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι με το συγκεκριμένο Πρωτόκολλο το ελληνικό κράτος αναλάμβανε την πρώτη του δέσμευση έναντι σε μειονότητα, απέναντι δηλαδή στους Καθολικούς κατοίκους του, ιδίως των νησιών του Αιγαίου. Συγκεκριμένα, υποχρεωνόταν να εξασφαλίσει την ελεύθερη άσκηση της λατρείας της Καθολικής θρησκείας στα ελληνικά εδάφη του, καθώς και τη νομική εξασφάλιση της Αρχιερατικής εξουσίας των Καθολικών Ιερέων στις εκάστοτε Επισκοπές τους.

Με προηγούμενο πρωτόκολλο το 1829, η Ελλάδα αναγνωριζόταν ως αυτόνομο φόρου υποτελές κράτος στον Οθωμανό σουλτάνο, με κυβερνήτη αιρετό Έλληνα πρίγκηπα και περιορισμένα σύνορα. Όμως, ο απόηχος του Ναυαρίνου, ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος που εξελισσόταν άσχημα για τους Τούρκους και οι διπλωματικές ενέργειες του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια που είχε φτάσει στην Ελλάδα από τον Ιανουάριο του 1828, αναθεώρησαν πλήρως τα δεδομένα.

Ωστόσο, στη Συνθήκη οριζόταν ότι το πολίτευμα του Ελληνικού κράτους θα ήταν η ελέω Θεού μοναρχία, οπότε ουσιαστικά καταργείτο εν ζωή ο Ι. Καποδίστριας. Κάπου εδώ πρέπει να αναζητήσουμε τον ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του το Σεπτέμβριο του 1831.

Για τη θέση του μονάρχη οι συμβαλλόμενες χώρες επέλεξαν τον πρίγκιπα Λεοπόλδο της Σαξονίας-Κόμπουρκ και Γκότα (μετέπειτα Βασιλιά του Βελγίου), ο οποίος δεν δέχτηκε.

Στον θρόνο τελικά ανέβηκε ο μόλις 17χρονος πρίγκηπας Όθωνας των Βίττελσμπαχ της Βαυαρίας, συνοδευόμενος από επιτροπή ”Σοφών” (αντιβασιλεία) μέχρι την ενηλικίωσή του .

Σε αυτό το οδυνηρό διάστημα η αντιβασιλεία φυλάκισε αγωνιστές (Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα, Τζαβέλλα , Νικηταρά κ.ά) και τους απαξίωσε ή εκτέλεσε ( Γ. Γκρίτζαλη).

Οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν ήταν απόλυτα σύμφωνες με την επιλογή. Ιδιαίτερα η Μεγάλη Βρετανία έφερε εμπόδια.

Εν τούτοις συμβιβάστηκαν αφού επ′ ουδενί ήθελαν τη δημιουργία πλήρως ανεξαρτήτου κράτους, αλλά ένα ελεγχόμενο κρατίδιο στο υπογάστριο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Αποσπάσματα από το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830

1. Η Ελλάς θέλει σχηματίσει εν κράτος ανεξάρτητον και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν.

2. Η διοριστική γραμμή των συνόρων της Ελλάδος, αρξαμένη από τας εκβολάς του Ασπροποτάμου, θέλει ανατρέξει τον ποταμόν αυτόν έως κατέναντι της λίμνης του Αγγελοκάστρου, και διασχίσασα τόσον αυτήν την λίμνην όσον και τας του Βραχωρίου και της Σταυροβίτσας, θέλει καταλήξει εις το όρος Αρτοτίνα, εξ ου θέλει ακολουθήσει την κορυφήν του όρους ’ξου, την κοιλάδα της Κοτούρης και την κορυφήν του όρους Οίτης έως τον κόλπον του Ζητουνίου, εις τον οποίον θέλει καταντήσει προς τας εκβολάς του Σπερχειού.

Όλαι αι χώραι και τόποι κείμενοι προς Μεσημβρίαν αυτής της γραμμής, την οποίαν το συμβούλιον εχάραξεν επί του ενταύθα υπό στοιχείον Στ συναπτομένου γεωγραφικού πίνακος, θέλουν ανήκει εις την Ελλάδα.

Θέλουν ανήκει ωσαύτως εις την Ελλάδα η νήσος Εύβοια ολόκληρος, αι Δαιμονόνησοι, η νήσος Σκύρος και αι νήσοι, αι εγνωσμέναι το αρχαίον υπό το όνομα Κυκλάδες, συμπεριλαμβανομένης και της νήσου Αμοργού.

3. Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας. Θέλει εμπιστευθή εις ένα Ηγεμόνα, όστις δεν θέλει είναι δυνατόν να εκλεχθή μεταξύ των οικογενειών των βασιλευουσών εις τας Επικρατείας τας υπογραψάσας την συνθήκην της 6ης Ιουλίου 1827, και θέλει φέρει τον τίτλον Ηγεμών Κυριάρχης της Ελλάδος.

Στις 30 Απριλίου, η Τουρκία αποδέχτηκε το πρωτόκολλο, αναγνωρίζοντας και αυτή πως στο εξής είχε να κάνει με ανεξάρτητο κράτος. Όμως, πέρα από το πρώτο άρθρο, όλα τα άλλα σημεία του πρωτοκόλλου ήταν δυσμενή για την Ελλάδα. 

Ο Καποδίστριας ήθελε το πρώτο άρθρο αλλ’ όχι και τα υπόλοιπα. Συνεργάστηκε με τη Γερουσία, στην οποία υπέβαλε σχέδιο απάντησης. Σύμφωνα με τις υποδείξεις του, η Γερουσία ενέκρινε ομόφωνα την πρόταση να συνταχθεί υπόμνημα με παρατηρήσεις πάνω στο κείμενο του πρωτοκόλλου. Έτσι, ο Καποδίστριας απάντησε στις μεγάλες δυνάμεις πως η Ελλάδα υιοθετούσε την αναγνώριση της ανεξαρτησίας αλλά πολύ δυσκολευόταν να εφαρμόσει τα υπόλοιπα άρθρα.

Οι καρποί της πολιτικής του ήρθαν μετά από δυο χρόνια, όταν ο ίδιος είχε πια δολοφονηθεί. Η διάσκεψη του Λονδίνου όρισε, στις 30 Αυγούστου 1832, ως σύνορο της χώρας τη γραμμή Αμβρακικού και Παγασητικού κόλπου, όριο που, από την αρχή, είχε τάξει σκοπό του να επιτύχει.

Κάπως έτσι άρχισε επισημα το όνειρο. Και συνεχίζουμε... Χρέος μας, να συνεχίσουμε, με όλες τις δυσκολίες που παίζονται στην παγκόσμια πολιτική και οικονομική σκακιέρα.