Σύγχρονοι Θεσσαλονικείς ποιητές για τον έρωτα

Είτε στις 13 Φεβρουαρίου που είναι η γιορτή των Αγίων Πρίσκιλλας και Ακύλα κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία είτε στις 14 Φεβρουαρίου, γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου της Καθολικής Εκκλησίας, εμείς αγαπούμε τα ερωτευμένα ζευγάρια και θεωρούμε ότι οι ερωτευμένοι άνθρωποι είναι εκείνοι που χαίρονται τη ζωή, κάνουν όνειρα και δημιουργούν.Γι΄αυτό αναζητήσαμε ποιήματα Ελλήνων σύγχρονων Θεσσαλονικέων ποιητών που μιλούν για τον έρωτα και τους τα αφιερώνουμε

κι όσο πλησίαζες ήσουν εσύ

Τόλης Νικηφόρου

δέντρα, αραιοί διαβάτες, παγωνιά
και κάτω απ’ τις κραυγές των γλάρων
το ωδείο

στο πάρκο της Ηλεκτρικής από νωρίς περίμενα
κοιτάζοντας προς τη μεριά της θάλασσας.
κάποτε φάνηκες
κι όσο πλησίαζες ήσουν εσύ
κι όσο πλησίαζες ήσουν εσύ
και μέσα στην ομίχλη μου χαμογελούσες.
στις μύτες στάθηκες να με φιλήσεις
κι ύστερα έφυγες

κι όσο, χρόνο το χρόνο, στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου.
μέχρι που ξέρω πια με βεβαιότητα
πως είσαι δεκαοχτώ χρονώ
κάπου έξι μήνες πιο μικρή από μένα
πηγαίνεις στο παλιό ωδείο
σε λεν Σιμόνη
κι αγαπιόμαστε τρελά

Αστική ευγένεια

Δήμητρα Κουβάτα

Θερμά παρακαλώ

να βγάλεις τα παπόύτσια σου

στο ξύλινο πάτωμά μου

Τρίζουν τα μέσα μου, όταν έρχεσαι

Το ραντεβού στην Καμάρα

Χλόη Κουτσουμπέλη

Είχαμε δώσει ραντεβού.
[Η σχέση εξαιρετικά βραχύβια.
Στα δεκαοχτώ χρόνια ρώτησες πώς με λένε.
Σου απάντησα ειλικρινά «δεν ξέρω»,
αφού ποιος στ’ αλήθεια γνωρίζει ποτέ τ’ όνομα.]
Βρεθήκαμε Καμάρα.
Εκείνη την ημέρα
ο Λευκός Πύργος έμοιαζε καμηλοπάρδαλη,
καπνοί έζωναν την πόλη,
κάπου μακριά μύριζε πυρκαγιά,
στα εβραϊκά νεκροταφεία έκλεβαν τις πλάκες,
φορούσες ένα κίτρινο αστέρι
κι εγώ μια στολή παλιού ιππότη.
Η χιλιετηρίδα είχε ήδη λήξει.
Η Αριστοτέλους άχνιζε περιστέρια.
Τα κάστρα συνοφρυώνονταν δασιά.
Μια ταβέρνα στην Άνω Πόλη
παρέμεινε ακόμη ανοιχτή για μας.
Είναι το τέλος του κόσμου, είπες.
Στον γυρισμό με φίλησες στο στόμα.
Στο ραντεβού που δώσαμε Καμάρα,
εσύ ποτέ δεν ήρθες,
κι εγώ ποτέ δεν έφθασα ολόκληρη.

Σεκλέτι

Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Όπως ένας άρρωστος νιώθει αδυναμία
κι ούτε λεπτό δεν αντέχει χωρίς να ξαπλώσει -
έτσι κι εγώ,
κατακαλόκαιρο, μεσημέρι και με κλειστά παντζούρια,
ολομόναχη μέσα στο σπίτι,
ξάπλωσα σε μια άκρη τυο κρεβατιού
από αβάσταχτο σεκλέτι, από νταλκά για σένα.

Το πιο λευκό μου σ' αγαπώ

Ξανθίππη Ζαχοπούλου

Φτερά αγγέλου θα φιλήσω

και θα σου στείλω

το πιο λευκό μου σ' αγαπώ

αγγελιοφόρος

Κορμί ν' απλώσειs

 και να μου στρώσεις

την άνοιξη σ' ένα φιλί

ζωογόνο

Φωνή θα γίνω

και θα φυσήξω

μέσα στα φύλλα της καρδιάς/

κι αν κινηθούνε

θα πει πως ζούνε

τα πιο βαθιά μου μυστικά

Λευκό πανάκι θα ανοίξω

και θα σου στείλω

το πιο γαλάζιο

σ' αγαπώ

ταξιδεμένο

Στεριά ν' απλώσεις

και να μου στρώσεις

λευκό νησί σ' ένα κορμί

αγαπημένο

Τι κι αν έφεξε;

Παναγιώτης Αργυρόπουλος

Τι κι αν έφεξε;
Σου κράτησα αστέρια
μες στις τσέπες μου.

Άγριος έρωτας

Ολυμπία Σταύρου

΄Ατιτλο (Κι αν γονατίσω μπροστά σου....)

Σπύρος Λαζαρίδης

Κι αν γονατίσω μπροστά σου
δεν θα ’ναι για να με λυπηθείς.

Ν’ απλώσεις τα χέρια
και να μπλέξεις τα δάχτυλα στα μαλλιά μου˙
να σκύψεις λίγο, να χαμογελάσεις
και, πρόσεχε, μη μιλήσεις.

Τα χείλη μου θέλουν σιωπή
για να ’βρουν το δρόμο τους.

Φωνή Α-Μόνο

Κούλα Αδαλόγλου

Λιώνω σ' έναν καφέ μόκα καραμέλα.
Κρύο, θαμπώνουν τα τζάμια.
Μιλώ, μιλάς, λόγια που δεν θυμάμαι,
μόνο να κοιταζόμαστε στα μάτια
να βλέπουμε τα χείλη που αρθρώνουν 
υπόκρουση κρατάμε την κουβέντα.

Βγήκε ήλιος, μας ζεσταίνει την πλάτη.
Το χιόνι στοιχειώνει στις άκρες του δρόμου.
Δάχτυλα που αγγίζονται και ριγούμε
με την προϊούσα οσμή μιας απομάκρυνσης.

Η δική σου αγάπη

Σοφία Πόταρη Ταυγέτη

Δεν υπάρχει πιο όμορφη αγάπη απ’ τη δική σου
πιο δυνατή
καθώς περνάει απ’ τα στενά τα καλντερίμια
ανεμίζοντας τ’ άστρα γύρω της
μακρύ φουστάνι
Διαφεντεύοντας τον άνεμο
μ’ εκείνο τ’ άσπρο άτι του ματιού της
και σέλα ένα νούφαρο
χτυπώντας τα πορτοπαράθυρα
των ήσυχων σπιτιών
Είσαι η αγάπη που ξεβολεύει το φεγγάρι
γνέθεις το φως του σε ψιλή κλωστή
και πλέκεις κούπες χρυσοστόλιστες
να με κερνάς τον κόσμον όλο

Tango Argentino

Aνδρέας Καρακόκκινος

Κόκκινη φλόγα
              στροβιλίζεται στους ρυθμούς
                      ενός tango argentino
                  και φλεγόμενες καρδιές 
                             καίγονται 
          στους εξώστες του μεσονυκτίου.
                Εσύ αιωρείσαι αγέρωχη
                       πύρινη οπτασία.

Τι παράξενος έρωτας

Ρία Φελεκίδου

Είναι ο έρωτας που τους έκανε να

αναχωρήσουν από τον κόσμο αυτόν

                                                                         Δάντης

 

 

Χιόνι πέφτει απαλά

άσπιλο άχρονο

βάναυσα λευκό

σβήνει τις γραμμές

των κορμιών

ούτε ήχος ούτε φως

γλιστρά ανάμεσά μας

                                      Τώρα για πάντα δική σου

 

Δίνη

Βικτωρία Καπλάνη

 

Ο έρωτας ανταριάζει
ενδύομαι
την απουσία
το εκτυφλωτικό κόκκινο
να μη φαίνεται ότι ο άλλος λείπει

πλησιάζω το φως
επιμένω
ξωτικό στο δάσος
μιας κεκοιμημένης συνείδησης
ρίχνω φωτιά
παίρνω φωτιά

ξαναγεννιέμαι
παραμονεύω
μετρώντας
ποιος θ' αντέξει
την αβάσταχτη θερμότητα
του θαύματος
- που την ίδια στιγμή
ξορκίζω και ποθώ -
μέσα του να φωλιάσω

 

 

Πνιγμός 1

Μαρία Πολίτου

 

Ήρθες ακριβοδίκαια

Σαν λέξη

Μαχαίρι και Βέλος

Πυρακτωμένο καρφί

 

Τα μάτια σου θάλασσα

Μια με γεννά

και μια με πνίγει

 

Αν είναι να πεθάνω

Ας είναι στα μάτια σου

 

Δίχως εκκρεμότητες

και χρονοτροιβές

 

   Χορτάτη

 

Έλεος

Αναστασία Καραογλάνη
Κάποιον ελάσσονα θεό
κάποιον αρχαίο ημίθεο
ή κάποιον όσιο μικρό
λησμονημένο ακόμα
κι απ' τη χριστιανοσύνη,
κάποιον που να μ' ακούσει
τέλος πάντων,
κάποιον που να τολμώ
έλεος να ζητήσω
για την αγάπη
που πάλι ανελέητα
έθυσα στον βωμό της.
Πάλι για τα ελαττώματα
που μάταια
προσπαθώ να γιάνω.

Γι' αυτό μικρό θεό εζήτησα
που όλο και κάποιο ελάττωμα
κι αυτός θα είχε
που θα 'χε μετανιώσει
αλλά στο τέλος
στης αγάπης την έννοια
κι αυτός ξανασταυρώθηκε

 

Άτιτλο (Αγαπημένε μου...)

Ελευθερία Θάνογλου

 

Αγαπημένε μου, 
γελώ χωρίς εσένα
κλαίω χωρίς εσένα
ζω χωρίς εμένα.

 

Σκέψεις

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Κάπου κάπου νομίζω πως πιάνω τις σκέψεις σου

μέσα στα δάχτυλά μου.

Τις αγγίζω, τις χαϊδεύω

τις αισθάνομαι 

και ξαφνιασμένη ανοίγω τη χούφτα μου 

να χυθούν στο άπειρο 

σαν τους διάττοντες των Λεοντιδών.

Όχι πως δεν μπορώ να τις κρατήσω,

όχι πως δε λαχταρώ να τις κάνω δικές μου,

φοβάμαι μήπως τις διαβάσουν οι άλλοι και προδοθείς …

 

Προσκύνημα στο Αγιονήσι

Δήμος Χλωπτσιούδης

Ερωτεύεται
η αγρίλα της ακροθαλασσιάς
τον μοναχικό βράχο
τραγούδι υγρό
ο ύμνος του τζίτζικα στον έρωτα.
Πέτρα που ερωτοτροπεί με θάλασσα
αφήνει αθέατα τα ενωμένα κορμιά.

Στο κύμα αντάμωσαν
τα βλέμματα
σε ήχο παφλασμών
καλύπτουν τον οργασμό τους.

Στο Αγιονήσι απομονωμένοι καλόγεροι
προσεύχονται στον έρωτα.