30 Μαΐου 1941. Η αντίσταση ξεκινάει...

Κατοχή. Ξημερώματα της 30ης προς 31η Μαΐου 1941. Η ναζιστική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό στον βράχο της Ακρόπολης σταματά να ανεμίζει. Έστω και για κάποιες λίγες ώρες.

Κι αυτό χάρη σε δύο ηρωικούς Έλληνες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΑΜ Νέων, της ΟΚΝΕ και του ΕΛΑΣ, των Μανώλη Γλέζου και Λάκη Σάντα.

Μ.Γλέζος και Λ.Σάντας καταδικάσθηκαν ερήμην σε θάνατο, οι έλληνες διοικητές των αστυνομικών τμημάτων της περιοχής απαλλάχθηκαν από τα καθήκοντά τους, ενώ για τους φύλακες της Ακρόπολης δεν προέκυψε κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο.

Η υποστολή της σβάστικας από την Ακρόπολη αποτέλεσε ουσιαστικά την πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Αθήνα, μία ενέργεια με συμβολικό χαρακτήρα, αλλά τεράστια απήχηση στο ηθικό των δοκιμαζόμενων Ελλήνων. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ιδρύθηκαν οι δύο μεγάλες αντιστασιακές οργανώσεις ΕΑΜ και ΕΔΕΣ.

Ήταν η αφετηρία μιας πορείας και για τους δύο. Μιας πορείας με αγώνες, εξορίες, φυλακές, καταδίκες σε θάνατο.

Ο Μ.Γλέζος, οργανώθηκε στο ΕΑΜ, Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, συνελήφθη τρεις φορές από τους Γερμανούς, φυλακίστηκε και κατόρθωσε να δραπετεύσει, πολέμησε τους Γερμανούς κατακτητές σε όλη τη διάρκεια της κατοχής, είδε να εκτελούν τον αδελφό του Νίκο, φυλακίστηκε, πολέμησε, αρρώστησε.
Στην μετεμφυλιακή Ελλάδα πέρασε 16 χρόνια συνολικά σε φυλακές, καταδικάστηκε τρείς φορές σε θάνατο, υπέστη δεκάδες ξυλοδαρμούς, αμέτρητες προσαγωγές, χιλιάδες διαδηλώσεις και πορείες, αγώνες μέσα και έξω από τη βουλή, σε Ελλάδα, σε όλο το κόσμο. 

Μια πορεία που συνεχίζεται μέσα από τα έδρανα της βουλής και της ευρωβουλής, από παγκόσμια αναγνώριση του αδάμαστου πνεύματος του από πολιτικούς εχθρούς και φίλους. Μια πορεία που δυστυχώς σταματάει με το θάνατο του στις 30 Μαρτίου 2020.

Ο Λάκης Σάντας  ξέφυγε από τους διώκτες του και κατετάγη στον ΕΑΜ και στην συνέχεια βγαίνει αντάρτης στο βουνό στις γραμμές του ΕΛΑΣ όπου και πολεμάει τον κατακτητή σε πολλές μάχες για να τραυματιστεί το 1944.

Η «τύχη» που του επιφυλάσσουν οι αστικές κυβερνήσεις μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από τους Γερμανούς είναι ανάλογη με αυτή που είχαν όλοι όσοι αντιστάθηκαν στους κατακτητές.

Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία, το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια και το 1948 καταλήγει εξόριστος στη Μακρόνησο. Από εκεί κατάφερε να ξεφύγει για να καταλήξει στην Ιταλία και στη συνέχεια στον Καναδά, όπου θα ζήσει έως και το 1962. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1963.

Συνέχισε να μάχεται αταλάντευτα για τις ιδέες του, και έφυγε στις 30 Απριλίου του 2011.