21 Μαρτίου, Μέρα αφιερωμένη στην Ποίηση!!!

Αναζητώντας στη βιβλιογραφία έναν ορισμό για την ποίηση διαβάσαμε τα παρακάτω: «Ποίηση», κατά τον Ντιλτάυ, «είναι το βίωμα που υψώνεται ως τη σημαντικότητά του αποκαλύπτοντας μια χαρακτηριστική άποψη της ζωής». «Είναι η γλώσσα όχι της αλήθειας αλλά της δημιουργίας», κατά τον Βαλερύ. «Η αφηρημένη σύλληψη μιας ιδιωτικής εμπειρίας που στην οριακή της ένταση γίνεται παγκόσμια», κατά τον Έλιοτ «Η υπέρτατη μορφή της συγκινησιακής χρήσης της γλώσσας», κατά τον Ρίτσαρντς. Και, κατά το λεξικό της Οξφόρδης, «Υψηλή έκφραση υψηλής σκέψης ή συναισθήματα σε έμμετρη μορφή».

Εμείς θα μιλήσουμε απλά.

Είναι κοινά αποδεκτό ότι η τέχνη ομορφαίνει τη ζωή μας. Η ποίηση είναι η τέχνη του να ανοίγεις την καρδιά και να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου με τους άλλους, να επικοινωνείς συγκινησιακά μαζί τους, να κάνεις τους αναγνώστες κοινωνούς των συναισθημάτων σου, να μοιράζεσαι μαζί τους μια τεράστια αγκαλιά ….και όλα αυτά σε μια εποχή κρίσης αξιών  όπου  ο ατομισμός και η θεοποίηση του χρήματος κυριαρχούν  και  η  ενσυναίσθηση αποτελεί όνειρο απατηλό  ενώ οι εικονικές σχέσεις των ανθρώπων  πραγματικότητα.

Εξάλλου, η μεγάλη παραγωγή ποιητικού έργου στα χρόνια μας, αποδεικνύει ότι χρειαζόμαστε τους ποιητές και την ποίηση όσο ποτέ άλλοτε κι αυτό θα το αποδείξουμε με τη βοήθεια της ίδιας της ποίησης και των παρακάτω ποιημάτων που γράφτηκαν για την ίδια την Ποίηση……

Γιώργος Σαραντάρης

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει...

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε,
σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα, 
παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους, 
τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
και στη σκόνη του καιρού.

Σημαίνει πως φοβόμαστε
και η ζωή μάς έγινε ξένη,
ο θάνατος βραχνάς.

Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991)

Αν δε μου ’δινες την ποίηση Κύριε

Αν δε μου 'δίνες την ποίηση, Κύριε, 
δε θα 'χα τίποτα για να ζήσω 
αυτά τα χωράφια δε θα 'ταν δικά μου. 
Ενώ τώρα ευτύχησα να 'χω μηλιές, 
να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου, 
να γιομίσουνε οι φούχτες μου ήλιο, 
η έρημος μου λαό, 
τα περιβόλια μου αηδόνια.

Λοιπόν πώς σου φαίνονται; Είδες 
τα στάχυα μου, Κύριε; Είδες τ' αμπέλια μου;
είδες τι όμορφα που πέφτει το φως
στις γαλήνιες κοιλάδες μου; 
Κι έχω ακόμη καιρό! 
Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε.
Μ' ανασκάφτει ο πόνος μου κι ο κλήρος μου μεγαλώνει.
Ασωτεύω το γέλιο μου σαν ψωμί που μοιράζεται 
Ωστόσο
Δεν ξοδεύω τον ήλιο σου άδικα.
Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ' ό,τι μου δίνεις
γιατί σκέφτομαι την ερμιά και τις κατεβασιές του χειμώνα.
Γιατί θα 'ρθει το βράδυ μου. Γιατί φτάνει όπου να 'ναι
το βράδυ μου, Κύριε, και πρέπει
να 'χω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου εκκλησιά
για τους τσοπάνηδες της αγάπης.

Θωμάς Γκόρπας

Ποίηση

Ποίηση 
ανάμνηση από φίλντισι 
περίπατος τα ξημερώματα 
άναμμα τσιγάρου κατά λάθος από φεγγάρι 
χαρταετός που ξέφυγε απ' τα χέρια παιδιού 
κλάμα παιδιού στη μέση πανηγυριού 
φιλία ανάμεσα σε δυο προδοσίες 
κλωνάρι που ταξιδεύει 
δασκάλα μόνη μελαγχολική στο διάλειμμα 
ένα βιολί που παίζει μοναχό του 
αριθμός 7 
της καρδιάς τα μέσα φυλλώματα 
χαλκός χαλκωματένια χαλκωματάς — όλα τα παλιά γυαλίζω
χρυσάφι για όλους ή για κανένα 
πόλη που κυριεύτηκε άδεια μετά μακρά πολιορκία 
παλιές φωτογραφίες και μακρυμπάνι της μνήμης 
πεταλούδα που γλιτώνει απ' τη φωτιά 
φωτιά που γλιτώνει απ' τα νερά 
χαρά που γλιτώνει απ' τα γεράματα 
βιολέτες σ' άσπρο λαιμό 
άσπρο άλογο που τρέχει σε μαύρο ουρανό 
μαύρος ήλιος καλοκαιρινός 
άσπρος ήλιος χειμωνιάτικος 
λεμόνι κάρβουνο γλυκό του κουταλιού 
νύχτα στρωμένη τσιγάρα 
λέξεις.

Αργύρης Χιόνης

«Κούφον γαρ χρήμα»]

Β'

Είναι κάτι πρεσβυωπικά γερόντια οι ποιητές

μονάχα μακριά μπορούν να δουν

Μακριά στο παρελθόν μακριά στο μέλλον

τα πράγματα τα κοντινά δεν τα διακρίνουν

παραπατούν σκοντάφτουνε τρικλίζουν

τα χέρια απλώνουνε ψαχουλευτά πασχίζουν

σαν την τυφλόμυγα πού βρίσκονται να βρουν

Το σήμερα μαντίλι γύρω από τα μάτια τους δεμένο.

Δ'

Η ποίηση πρέπει να 'ναι

Ένα ζαχαρωμένο βότσαλο

Πάνω που θα 'χεις γλυκαθεί

Να σπας τα δόντια σου.

 Νίκος Εγγονόπουλος

Νέα περί του θανάτου του Iσπανού ποιητού Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στις 19 Aυγούστου του 1936 μέσα στο χαντάκι του Kαμίνο Nτε Λα Φουέντε.

.una accion vil y disgraciado.

η τέχνη κι’ η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:
η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε
να πεθάνουμε

περιφρόνησις απόλυτη
αρμόζει
σ’ όλους αυτούς τους θόρυβους
τις έρευνες
τα σχόλια επί σχολίων
που κάθε τόσο ξεφουρνίζουν
αργόσχολοι και ματαιόδοξοι γραφιάδες
γύρω από τις μυστηριώδικες κι’ αισχρές συνθήκες
της εκτελέσεως του κακορρίζικου του Λόρκα
υπό των φασιστών

μα επί τέλους! πια ο καθείς γνωρίζει
πως
από καιρό τώρα
― και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα ―
είθισται
να δολοφονούν
τους ποιητάς

Μανόλης Αναγνωστάκης 

Επίλογος

Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ’ναι οι τελευταίοι

Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν

Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια

Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι

Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά

Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος

Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα

Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις

Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός

Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.