Lucille- BB King

O Mπι Μπι Κίνγκ (Riley B. "B.B." King, 16 Σεπτεμβρίου 1925 - 14 Μαΐου 2015) ήταν Αμερικανός μπλουζ κιθαρίσταςκαι τραγουδοποιός. Ήταν ένας από τους πιο γνωστούς μουσικούς της μπλουζ στον κόσμο. Σήμα κατατεθέν του B. B. King ήταν η κιθάρα με το προσωνύμιο Lucille, μια "ειδικής κατασκευής" Gibson που ξεκίνησε να χρησιμοποιεί τη δεκαετία του 1950. Με το πέρασμα των χρόνων πέρασαν διάφορες "Lucille" από τα χέρια του, αλλά ουσιαστικά ήταν το ίδιο μοντέλο κιθάρας προσαρμοσμένο στις ανάγκες του καλλιτέχνη. Είχε άδεια πιλότου, ήταν χορτοφάγος, δεν έπινε ποτέ αλκοόλ ούτε κάπνιζε.

Ένα χρόνο πριν γεννήθηκε μια πολύ σπουδαία ηθοποιός

Η Λωρίν Μπακόλ, (Lauren Bacall 16 Σεπτεμβρίου 1924 – 12 Αυγούστου 2014), γεννημένη Μπέττυ Τζόαν Πέρσκε, (Betty Joan Perske) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Γνωστή για τη βραχνή φωνή της και την θελκτική της εμφάνιση, αποτέλεσε ίνδαλμα της μόδας κατά τη δεκαετία του 1940.

Είναι πιθανώς περισσότερο γνωστή ως πρωταγωνίστρια σε φιλμ νουάρ, όπως οι ταινίες Πάθος και αίμα (1946) και Σκοτεινή διάβασις (1947), αλλά και ως κωμικός, όπως για παράδειγμα στην ταινία του 1953 Πώς να παντρευτείτε έναν εκατομμυριούχο. Η Μπακόλ επίσης απόλαυσε επιτυχία πρωταγωνιστώντας στο Μπρόντγουεϊ, στα μιούζικαλ «Applause» (1970) και «Woman of the Year» (1981). Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει εικοστή στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.

Οι γονείς της ήταν Εβραίοι μετανάστες, με τις δικές τους οικογένειες να προέρχονται από τη Γαλλία, την Πολωνία, τη Ρουμανία και τη Γερμανία. Πρώτος της εξάδελφος ήταν ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες (1923-2016).

Η Μπακόλ σπούδασε την υποκριτική τέχνη για δεκατρία έτη, παρακολουθώντας μαθήματα στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης. Στο μεταξύ εργάστηκε ως ταξιθέτρια και μοντέλο. Ως Μπέτυ Μπακόλ, έκανε το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ το 1942, στην παράσταση «Johnny 2 X 4». Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της, η Μπακόλ γνώρισε το είδωλό της, Μπέτι Ντέιβις στο ξενοδοχείο της τελευταίας. Χρόνια μετά, η Ντέιβις επισκέφτηκε την Μπακόλ στα παρασκήνια για να τη συγχαρεί για την ερμηνεία της στο «Applause», ένα μιούζικαλ βασισμένο στην ταινία που γύρισε η ίδια, το Όλα για την Εύα.

Κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών για την ταινία Να έχεις και να μην έχεις (1944) ήταν νευρική, έτσι για να ελαχιστοποιήσει το τραύλισμά της, πίεζε το σαγόνι στο στήθος και για να κοιτά την κάμερα έστρεφε τα μάτια προς τα πάνω. Το εφέ έμεινε γνωστό ως «Το Βλέμμα», το σήμα κατατεθέν της ηθοποιού. Η ερμηνεία της στην εν λόγω ταινία θεωρείται ένα από τα δυναμικότερα ντεμπούτα στην ιστορία του κινηματογράφου. (Το παραπάνω βίντεο είναι από αυτή την ταινία)

Λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη των γυρισμάτων, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, σύζυγος τότε της ηθοποιού Μάγιο Μέτχοτ, ξεκίνησε δεσμό με τη Μπακόλ.

Στις 21 Μαΐου 1945 η Μπακόλ παντρεύτηκε τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.  Η Μπακόλ ήταν 20 και ο Μπόγκαρτ 45. Έμειναν μαζί μέχρι τον θάνατο του Μπόγκαρτ από καρκίνο το 1957. Ο Μπόγκαρτ συνήθιζε να την αποκαλεί «Μωρό», ακόμη κι όταν αναφερόταν σε αυτή μπροστά σε άλλους.

To 1996 κέρδισε Χρυσή Σφαίρα και προτάθηκε για Όσκαρ για την ερμηνεία της στην ρομαντική κωμωδία της Μπάρμπαρα Στρέιζαντ «Ο Καθρέφτης Έχει Δύο Πρόσωπα» («The Mirror Has Two Faces», 1996). Το 2009 της απονεμήθηκε τιμητικό Όσκαρ για την συνολική προσφορά της στον κινηματογράφο.

Η Λορίν Μπακόλ είχε αξιοσημείωτη παρουσία και στο θεατρικό σανίδι. Κέρδισε δύο βραβεία Τόνι για τις ερμηνείες της στα μιούζικαλ «Applause» (1970) και «Woman of the Year» (1981). Έγραψε επίσης τα αυτοβιογραφικά βιβλία «By Myself» (1978), «Now» (1994) και «By Myself and Then Some» (2005).

Φιλελεύθερη έως το μεδούλι και οπαδός του Δημοκρατικού Κόμματος συμμετείχε μαζί με τον Μπόγκαρντ, στα τέλη της δεκαετίας του '40, στις κινητοποιήσεις κατά της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών της Βουλής των Αντιπροσώπων που είχε εξαπολύσει «κυνήγι μαγισσών» κατά μελών της κινηματογραφικής κοινότητας με κομμουνιστικές πεποιθήσεις για υποτιθέμενες ανατρεπτικές δραστηριότητες.