ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ COMENIUS
ΘΕΑΤΡΙΚΟ
Σκηνή
1η
( Η
Ελπίδα, ένα κοριτσάκι γύρω στα επτά, και
η μεγαλύτερη αδερφή του, η Χριστίνα, δεκατεσσάρων ετών, είναι σε ένα πάρκο και
παίζουν. Η μικρή πετάει κάτω τη συσκευασία από το κρουασάν που έτρωγε)
Χριστίνα: Τι κάνεις εκεί
Ελπίδα ; Σήκωσε το και πήγαινε το στον κάδο!
Ελπίδα: Γιατί να το πάω;
Δες πόσα άλλα σκουπίδια υπάρχουν γύρω.
Χριστίνα: Δεν αγαπάς το
περιβάλλον; Πάρτο και πέταξε το στον κάδο ανακύκλωσης!
Ελπίδα:
Cycle? Θα πάμε για ποδηλασία. Τέλεια!
Όμως τι είναι αυτό που είπες ότι δεν αγαπώ; Envir…Environ…τι;
Χριστίνα: Πρώτον δεν είπα να
πάμε για ποδήλατο αλλά να κάνεις ανακύκλωση. Και δεύτερον είπα ότι δεν αγαπάς
το περιβάλλον γιατί αυτή η συσκευασία θα κάνει πολλά χρόνια να καταστραφεί, αν
δεν την πετάξεις στον κάδο ανακύκλωσης. Ξέρεις… σκουπίδια, ανακύκλωση, καθαρό
περιβάλλον…
Ελπίδα:
Τι
σχέση έχει αυτό το σκουπιδάκι με όλα αυτά τα προβλήματα που λες. Είσαι
υπερβολική!
Χριστίνα: Είσαι τόσο μικρή
που δεν καταλαβαίνεις πόσο σοβαρά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα
το περιβάλλον.
Σκηνή
2η
( Τα κορίτσια πηγαίνουν στο σπίτι,
μαλωμένα. Εκεί τα περιμένει η μαμά τους)
Μαμά:
Τι έχετε κορίτσια; Φαίνεστε μαλωμένες. Ποιος είναι ο λόγος;
Ελπίδα: Με κατηγορεί ότι καταστρέφω το περιβάλλον.
Χριστίνα: Πετάει τα σκουπίδια κάτω και όχι στον κάδο ανακύκλωσης.
Ελπίδα: Ήταν μόνο ένα μικρό σκουπιδάκι…
Χριστίνα: Σκέψου τι μεγάλο κακό θα γινόταν, αν όλοι πετούσαν από ένα μικρό σκουπιδάκι.
Μαμά:
Φτάνει! Με ζαλίσατε! Πηγαίνετε στο δωμάτιο σας και διαβάστε τα μαθήματά
σας!
(μονολογεί)
Αυτή η Χριστίνα είναι υπερβολική. Τι κακό μπορεί να κάνει ένα σκουπιδάκι…
Σκηνή 3η
( Η μικρή Ελπίδα κάθεται στην πολυθρόνα
του δωματίου της και διαβάζει ένα βιβλίο. Καθώς διαβάζει, την παίρνει ο ύπνος
και βλέπει έναν εφιάλτη…)
Ελπίδα: Πού είμαι; Τι σκοτάδι είναι αυτό; Τι γίνεται;
Καλό:
Γεια σου.
Ελπίδα: Γεια σας. Με λένε Ελπίδα.
Καλό:
Πώς σε λένε;
Ελπίδα: Ελπίδα. Εσάς;
Καλό:
Ελπίδα ;;; Υπάρχει ακόμη Ελπίδα; Νόμιζα
πως πέθανε εδώ και χρόνια.
Ελπίδα:
Δεν σας καταλαβαίνω… Γιατί φοράτε άσπρα; Μου φαίνεστε χλωμός. Τι έχετε;
Καλό: Είμαι άρρωστος, κοριτσάκι μου. Πεθαίνω…
Ελπίδα: Άρρωστος; Τι έχετε; Η μαμά μου έχει πολλά φάρμακα για όλες
τις αρρώστιες.
Καλό: Ελπίδα μου… Ελπίδα !!! Αυτό είναι το φάρμακο που χρειάζομαι.
Ελπίδα: Τι είναι αυτό; Είναι φάρμακο; (ακούει θόρυβο και
ξαφνιάζεται) Κάποιος έρχεται ! Ποιος είναι;
Κακό:
Δε με γνωρίζεις;
Ελπίδα: Όχι. Κύριε με τα άσπρα, σας παρακαλώ βοηθήστε με. Κρυώνω,
τρέμω, φοβάμαι.
Κακό:
Εμένα φοβάσαι;
Ελπίδα: Θέλω να φύγω…Θέλω τη
μαμά μου…
Κακό:
Με φοβάσαι, μικρή αλλά με αγαπάς, επίσης.
Δε
σου αρέσω γιατί είμαι απαίσιος, βρωμερός και κακός αλλά είσαι μαζί μου.
Ελπίδα: Τι λέτε κύριε; Πρώτη φορά σας βλέπω.
Κακό:
Ήμουν δίπλα σου, σήμερα το πρωί, όταν πέταξες το σκουπιδάκι, όταν μάλωνες με
την αδερφή σου. Η αδερφή σου… πόσο τους μισώ αυτούς τους ανθρώπους!
Ελπίδα: Ποιος είσαι;
Κακό:
Είμαι αυτός που θα κυριαρχήσω και θα ελέγχω τους ανθρώπους και το περιβάλλον
τους (κοιτάει τον άνθρωπο με τα λευκά)
Ελπίδα: Ο κύριος με τα άσπρα είναι το περιβάλλον; Είναι ο καλός του
παραμυθιού;
Κακό:
Του παραμυθιού; Χα, χα, χα! Αυτό δεν είναι παραμύθι, κοριτσάκι μου… είναι η
πραγματικότητα. Είμαστε δύο εχθροί που μάχονται εδώ και χρόνια για το ποιος θα
είναι ο νικητής.
Ελπίδα: Και εσύ είσαι ο κακός. Πώς σε λένε;
Κακό:
Το όνομά μου δεν είναι ένα αλλά πολλά. Με λένε Νίκο, Γιώργο, Ελένη, Ιωάννα… Με
λένε Αμερική, Ασία, Ευρώπη.. Το όνομά μου είναι το όνομα αυτών που με
υποστηρίζουν. Ακόμη κι εσύ είσαι σύμμαχός μου.
Ελπίδα: Όχι, δεν είμαι.
Κακό:
Είσαι, γιατί πετάς τα σκουπίδια σου, κυκλοφορείς με το αυτοκίνητο του μπαμπά
σου, ανάβεις όλη τη νύχτα το φως σου, πλένεις συνέχεια το ποδήλατό σου..
Ελπίδα: Φτάνει! Το παραδέχομαι. Κάνω όλα αυτά. Σε βοήθησα να
κυριαρχήσεις.
Κακό: Όχι,
μόνο εσύ αλλά και άλλοι πολλοί. Είμαι ο κυρίαρχος. Θυμάσαι την πετρελαιοκηλίδα
στον Κόλπο του Μεξικού ; Τις πλημμύρες στην Αυστραλία και στη Βραζιλία ; Εγώ
ήμουν εκεί. Δείτε το βασίλειο μου:
νέφος, ρύπανση, τρύπα του όζοντος, κλιματικές αλλαγές, μόλυνση θαλασσών,
καταστροφή δασών, εξαφάνιση ζώων.
Ελπίδα: (στρέφεται προς το καλό)
Συγνώμη, κύριε περιβάλλον. Δεν το γνώριζα.
Καλό: Μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Δεν είσαι η μόνη. Πολλοί με πολεμούν, είτε το γνωρίζουν είτε
όχι.
Ελπίδα: Και τώρα τι
κάνουμε; Φαίνεται ότι δεν υπάρχει
πια λύση.
Καλό: Φυσικά και υπάρχει. Υπάρχεις εσύ, Ελπίδα! Εσείς οι νέοι
άνθρωποι! Εσείς έχετε τη δύναμη να αλλάξετε τα πάντα. Έχετε δύναμη, πίστη,
ελπίδα, όνειρα. Εσείς, παιδιά μου, μπορείτε να με σώσετε και να φτιάξετε ένα
όμορφο περιβάλλον.
Ελπίδα: Ναι! Θα το κάνουμε!
Κακό:
(τραβάει από το χέρι την Ελπίδα και την απομακρύνει) Δεν έχεις να πας πουθενά.
Θα μείνεις μαζί μου. Δεν έχω σκοπό να φύγω. Έχουμε πόλεμο!
Καλό: Μείνε μαζί μου! Βοήθα με ! Υποσχέθηκες ότι θα με βοηθήσεις!
Κακό:
Την έχω εγώ. Δεν μπορεί να πολεμήσει εναντίον μου.
Ελπίδα: Σε παρακαλώ, άσε με! Άσε με!
Σκηνή 4η
( Μπαίνει τρομαγμένη η Χριστίνα και την
παίρνει στην αγκαλιά της)
Χριστίνα: Τι έχεις; Τι σου συμβαίνει;
Ελπίδα: Ω, Θεέ μου! Ήταν
ένας εφιάλτης. Ευτυχώς ξύπνησα… Αδερφούλα μου, σου ζητώ συγνώμη.
Χριστίνα: Για ποιο πράγμα;
Ελπίδα: Ξέρεις… Σήμερα στο πάρκο…Το σκουπιδάκι…
Από
δω και πέρα θα είμαι μαζί σου. Θα βοηθήσουμε το περιβάλλον να γίνει πιο καθαρό.
Θα πολεμήσουμε το κακό. Μπορούμε να το κάνουμε. Άλλωστε μού το είπε… υπάρχει
ελπίδα…υπάρχουμε εμείς οι νέοι!
Χριστίνα: Ηρέμησε, Ελπίδα μου. Όλα θα γίνουν. Έλα κοντά μου, κλείσε
τα μάτια σου και εγώ θα σου πω ένα ωραίο παραμύθι. Μια φορά και έναν καιρό ήταν
το περιβάλλον καθαρό…
Σταυρούλα Ισαακίδου