ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΓΙΑ COMENIOUS

Συγγραφείς: Ειρήνη Κότιου & Σταυριανή Ντογά

ΡΟΛΟΙ: Ζωη, Αλικη, Σταυρος, Γιαννης

{Βρισκομαστε στο ετος 2050. Όλα τα ζωα και τα φυτα της γης εχουν εξαφανιστει και το νερο πλεον αξιζει οσο καποτε το χρυσαφι.}

(Μια παρέα 2 παιδιών κάθονται και συζητούν, μετά έρχεται ένα 3^ο παιδί )

Ζωή: Που ήσουν; Σε περιμέναμε για ώρες…

Σταυρός: Το σκυλάκι-robot μου βγήκε εκτός έλεγχου και καθώς το έψαχνα σε όλο το σπίτι κατέληξα στη σοφίτα όπου βρήκα αυτά…

(Δείχνει τις φωτογραφίες από άγρια ζώα, το μπουκάλι με το εμφιαλωμένο νερό και το μαραμένο φυτό)

Ζ. :Τι ακριβώς είναι αυτά;

Γιάννης: Από πού έρχονται;

Σ. : Δεν έχω ιδέα!

(Σε αυτό το σημείο έρχεται το 4^ο παιδί)

Άλικη : Τι κάνετε εδώ παιδιά;

Γ. : Ο Σταυρός βρήκε αυτά τα πράγματα. Μήπως ξέρεις τι είναι;

Α. : Η προγιαγιά μου είχε μιλήσει γι’ αυτό …

Ζ. : Αλήθεια τι σου είπε;

Α. :Μου είπε ότι πριν 40 χρόνια έκαναν τον κόσμο καλύτερο!

Σ. : Αυτό τι είναι;

(Δείχνει την φωτογραφία.)

Α. : Είναι ένα ζώο, συγκεκριμένα ένας λύκος.

Γ. : Έχω ακούσει για αυτό. Ζούσαν στη γη και όταν ο άνθρωπος το ανακάλυψε το έδιωξε με τον χειρότερο τρόπο.

Ζ. : Μα γιατί; Φαίνεται τόσο όμορφο.

(Βίντεο για ζώα)

Σ. : Και αυτό εκεί τι είναι;

(Δείχνει το φυτό.)

Α. : Ονομάζεται λουλούδι και ήταν πραγματικά πανέμορφο.

Γ. : Αλλά τώρα γιατί είναι έτσι; Δεν μοιάζει καθόλου όμορφο.

Σ. : Ποια είναι η δική του ιστορία;

Α. : Όταν άρχισαν τα εργοστάσια να εξαπλώνονται και να μολύνουν τον αέρα τα λουλούδια άρχισαν να πεθαίνουν.

(Βίντεο για φυτά)

Ζ. : Και δεν έκαναν καμία προσπάθεια να τα σώσουν;

Γ. : Απ’ ότι φαίνεται όχι…

Σ. : Ο μπαμπάς μου είπε ότι προσπάθησαν να κάνουν κάτι, αλλά τότε ήταν πολύ αργά.

Ζ. : Κρίμα όλα φαίνονται υπέροχα..και αυτό το περίεργο δοχείο, τι είναι;

Α. :Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι…

Γ.&Σ. :Ξέρουμε εμείς!

Γ.: Είναι ένα μπουκάλι…

Σ. : Και το περιεχόμενο του λέγεται νερό…

Γ. : Και είναι πολυτιμότερο από καθετί άλλο πάνω στη γη!

Ζ. : Και αυτό τι απέγινε;

Σ. : Οι άνθρωποι δεν αναγνώριζαν την αξία του και το ξόδευαν άσκοπα μέχρι που απέμεινε τόσο λίγο που δεν φτάνει ούτε για μια πόλη για έναν χρόνο.

(Βίντεο για νερό)

Ζ. : Και εμεις τι φταιμε; Μπορουμε να κανουμε κατι για να τα διωρθωσουμε όλα αυτά;

Γ. : Δεν νομιζω, δυστιχως είναι ηδη πολύ αργα…

Α. : Μα καλα δεν ξερεις πως η ελπιδα παιθαινει παντα τελευταια…

Ζ. : Και εμας δεν μας σκεφτηκε κανενας;

Σ. : Υποθετω πως τοτε τους ενοιαζε μονο ο εαυτος τους.

Γ. : Δεν πρεπει να ειχαν ιδεα για το τι κακο προκαλουσαν.

(Όλα τα παιδια γυρνουν και κοιτουν στο κοινο πιανονται χερι-χερι και λενε:)

Σ. : Όμως τωρα δεν είναι πολύ αργα.

Ζ. : Μπορουμε ακομα να κανουμε κατι.

Γ. : Η γη βασιζεται σε εμας…

Α. : Ας μην την απογοητευσουμε…

(Υποκλιση)

ΤΕΛΟΣ